Who is Jake Ellis?

Nathan Edmondson (tekst) - Tonči Zonjić (beeld)
Image Comics, januari - mei 2012, 5 x 32 blz.

Jon Moore heeft een soort (voor iedereen behalve hem onzichtbare) engelbewaarder, Jake. Jake kan Jon helpen met onvoorziene situaties in de onmiddellijke toekomst, kan hem zeggen waar hij precies een treinticket kan gauwdieven, precies wanneer hij zich moet bukken omdat ze op hem gaan schieten.

Never mind “Who is Jake Ellis?” — wie is die Jon? En waarom zitten zoveel mensen hem achterna, de helft van de veiligheidsdiensten in Europa en Amerika incluis?

Hij is al vier jaar op de vlucht, blijkt, en er is sprake van een facility die vernietigd werd, waar hem iets is overkomen of aangedaan, waar hij de enige overlevende van is.

Het gaat van Frankrijk naar Spanje naar Marokko, en uiteindelijk komen we het na vijf afleveringen wel min of meer te weten, wie Jake Ellis is en wie Jon Moore, en of Jake een stuk van Jon is dan wel Jon een stuk van Jake dan wel nog iets anders.

Maar zo enorm veel antwoorden zijn er niet, op andere vragen. Zoals daar bijvoorbeeld zijn “euyngk?” en “wat de… huh?” en ook wel “kan iemand mij eens uitleggen wat en hoe alstublieft dankuwel?”.

Het gaat zoals het wel meer gaat, met dergelijke comics: uitgelezen op géén tijd, en ik voel me achteraf vaak een beetje bekocht. Niet dat het slecht is, maar ik heb het gevoel dat ik in totaal maar een A4 of drie vier tekst gelezen heb, of een minuutje of tien televisie.

En deze keer kunnen de tekeningen, van de Kroaat Tonči Zonjić, me ook niet echt over de streep trekken: ’t is niet lelijk, daar niet van, ’t is functioneel en zo, mooie kleuren ook, maar ’t is toch niet echt om lyrisch over te gaan doen.

Maar bon. Een zeven op tien, geef ik het. En voor wie benieuwd is naar het vervolg, niet getreurd: er komt in november een vervolg, dat de naam Where is Jake Ellis? krijgt.

Um ja, ik denk dat ik dat dan ook maar eens lees.

(Terzijde: ik had het moeilijk in het eerste nummer. Het verhaal begint in Straatsburg en okay, wat er getekend is van de omgeving is herkenbaar — het station bijvoorbeeld, stukken binnenstad.

Maar dan spreken er mensen in het Frans, en is het nom d’une pipe toch wel wéér van dat zeker? Een meisje dat wil zeggen “nog eens?”, zegt “en plus?”. In plaats van “what are you doing?” zegt ze “que’est ce que tu faire?” — ja, met “que’est”. De aankondiging in het station dat de trein vertrekt? “Avertissez. The train part.”

Aaaaaaaaaargh!!!!! Hoe moeilijk kan dat zijn om het eens te laten nalezen door een Fransoos, of door iemand die ergens een paar zinnen Frans begrijpt?)