Ready Player One

Ernest Cline
Crown, 2011, 384 blz.

Er zijn zo van die boeken die u een gevoel geven van damned! ‘t is een boek dat gewoon helemaal voor mij persoonlijk is geschreven!

Ik had het in de tijd met Microserfs (behalve het happy end dan), en kijk, bij deze doet Ready Player One het ook.

Het is 2044. OASIS is een virtuele omgeving, een combinatie World of Warcraft – Second Life – Internet – Matrix – Discworld – RingWorld – (enzoverder). De mens die OASIS gemaakt heeft, James Halliday, is recent overleden. Hij heeft een testament nagelaten waarin hij zegt dat er een easter egg verborgen zit in OASIS: wie het ei vindt, erf Halliday’s fortuin en wordt meteen ook baas van de (virtuele, maar de facto vermoed ik ook de echte) wereld.

Oh ja, en Halliday was geobsedeerd door de jaren 1980, van games (Joust! Zork!) over muziek tot films (Highlander! John Hughes!) en WWF (niet de Giant pandas, André the Giant) en dingen — alles wat mijn jeugd ook gemaakt heeft.

Om het ei te vinden, moeten “egg hunters” zich tot op het bot verdiepen in de jaren 1980: episode na episode van obscure japanimation, Family Ties, ST:TNG, de muziek van de tijd (Rush begot!), D&D…

Het zit van begin tot einde vol met referenties naar allemaal dingen die mij pijnlijk bekend voorkomen en wellicht niet veel andere mensen in mijn buurt, en toch: ik ben er redelijk zeker van dat het ook toegankelijk is voor al wie niét tot over zijn oren in die wereld zat, dertig jaar geleden.

Want het is ook gewoon een schoon en spannend verhaaltje, met avontuur en slechteriken en achtervolgingen en romantiek. En als het, zoals wellicht onvermijdelijk is, een film wordt, zou het me absoluut niet verbazen dat het de War Games van 2013 wordt.

Zei ik dat het boek voor mij persoonlijk geschreven leek? Wel, nuance: het lijkt persoonlijk voor mij-in-1986 geschreven. Ik-in-2011 zou graag een leksken meer dimensies in de personages gezien hebben en een tsjietsjen minder deus ex machina.

Still, aangeraden. Leest ook als een TGV, trouwens.