The Horus Heresy 06: Descent of Angels

Michael Scanlon
The BlackLibrary, 2007, 416 blz.

Ik had er eigenlijk geen echt duidelijk idee van hoe snel de veroveringen van de legioenen gegaan waren. Zeer snel, blijkbaar: Descent of Angels begint  nauwelijks 50 jaar vóór de Heresy zelf, maar als het begint is Lion El’Jonson nog geeneens primarch van het Eerste Legioen (Dark Angels).

We zitten op een middeleeuws aandoende wereld, waar monsters in de bossen rondwaren, met ridderordes die de bevolking al duizenden jaren beschermen. Op de antieke geweren na die ze van hun verre voorouders geërfd hebben, is het volop fantasy, tot en met draken toe.

Lion El’Jonson, eigenhandig gemaakte zoon van de Keizer, komt zonder geheugen terecht op die wereld, werkt zich op tot de facto leider van The Order, een ridderorde die –uniek op de planeet– aspiranten aanvaardt van alle klassen, niet alleen de adellijke.

Onder impuls van Lion zetten ze hun doel wat hoger dan gewoon doen wat ze al altijd gedaan hebben, en besluiten ze om gewoon alle monsters van de planeet uit te roeien.

En als ze na jaren helemaal klaar zijn, komen de Space Marines. De match ridderordes – Astertes is redelijk één op één, en hop, we zijn de backstory van een legioen rijker.

Het verhaal wordt verteld uit het standpunt van Zahariel, en we volgen zijn reis van aspirant bij de Orde tot neofiet bij de Space Marines.

Het boek heeft zijn momenten, al liggen de voorafspiegelingen van conflicten in de toekomst er nogal vingerdik op, en al is het boek echt wel onevenwichtig. Er zijn blijkbaar nogal strikte richtlijnen over de lengte dat zo’n Black Library-boek mag hebben, want het is eigenlijk te kort: deel één op de planeet Caliban is degelijk van structurering en pacing, maar deel twee bij de Dark Angels is véél te kort.

Het spijtige is dat het vooral een boek met veel potentieel is, maar dat er zo enorm weinig mee gedaan wordt. Lion werd gevonden door Luther, die mocht Lion er niet geweest zijn, de meest belangrijke persoon van de planeet zou geweest zijn. Dat leidt tot (bijna volledig onderdrukte) jaloezie en mogelijke conflicten, maar daar blijft het bij: potentie. Idem met de mogelijke conflicten tussen Zahariel en zijn collega’s, idem dat we weinig of niets te weten komen over Lion’s paranoia, en alles.

Oh, en ik kan me niet herinneren dat er ook maar één interactie met een vrouw in zat. Mijn finale indruk? Een boek voor tienerjongens, en absoluut niet eens een goed.