Jennifer L. Armentrout
Blue Box Press, 2020, 637 blz.
Welwelwel, wat krijgen we nu?
Ik vond het eerste boek niet zo slecht. Dit boek was veel beter. De knappe Atlantiaanse prins zei op het einde van het vorige boek dat Poppy met hem moest trouwen. Shock horror!
Ze zijn natuurlijk alletwee zo stekeverliefd op mekaar dat ge’t u niet kunt inbeelden, maar ze kunnen het niet toegeven. Vooral zij dan — al zijn er ook allerlei dingen in het verleden van de prins die hij verzwijgt. Komt erbij dat de Atlantianen het om verschillende redenen helemaal niet hebben voor Poppy.
Zonder spoilers is er niet veel over te zeggen, maar ik vond het niet alleen veel beter geschreven dan het eerste boek, het was ook spannender en grappiger. En meer seks ook, met zowaar de dreiging-slash-belofte van een Atlantiaan-weerwolf-Poppy-trio.
Nee, echt wel aangeraden. Ik dénk dat er niet veel ruimte is om beter te worden in het derde boek, maar er zijn een hele reeks dingen die moeten opgelost en verklaard en gedaan worden, dus alleen al daarom wil ik het lezen van zodra het uitkomt. (Wat binnen een paar dagen zou moeten zijn.)
Geef een reactie