P.G. Wodehouse
Herbert Jenkins, 1923, 225 blz.
Ik ben niet zo erg als Stephen Marche, die dit boek honderd keer las, maar ik heb het zeker al een keer of zes zeven gelezen. En het is waar: het is als een perfect zittende zetel in een perfecte kamer op een perfect moment.
The Inimitable Jeeves lezen is ergens zijn waar het fijn verblijven is. Ik las het vóór ik de serie op tv zag, maar na de eerste drie minuten Jeeves & Wooster was het natuurlijk was het onmogelijk om mij Bertie Wooster als anders dan Hugh Laurie voor te stellen, en Jeeves als Stephen Fry.
En zo lees ik nu P.G. Wodehouse met een amalgaam van Fry & Laurie in Blackadder, in A Bit of Fry and Laurie en uiteraard in Jeeves & Wooster. Wat het allemaal nog aangenamer om lezen maakt.
Elf verhalen en verhaaltjes, waar Bingo Little, Wooster’s beste vriend, verliefd raakt op alles wat rondloopt, met onderhuidse conflicten over paarse kousen en rode cummerbunds tussen Wooster en Jeeves, tante Agatha die Wooster degelijk getrouwd wil zien, de oom van Bingo die hem geen geld wil geven en waar Wooster telkens moet tussenkomen, de twee neven van Wooster die vandalenstreken uithalen, enfin ja, elf verhalen waarin Jeeves altijd aan het langste eind trekt en Wooster niet.
En van ganser hart aangeraden. Om te lezen, te herlezen, en opnieuw te herlezen.
Geef een reactie