Le tueur, tome 1. Long feu

Matz (tekst) - Jacamon (beeld)
Casterman, 1998, 62 blz.

Fijne collega Mark geeft om de zoveel tijd eens een lijstje van te lezen boeken door. Zo ook gisteren: Chew (dat ik een tijd geleden tot nummer 20 had gelezen), Parker: The Hunter (dat op het lijstje staat), en The Killer.

Ik volg de link naar The Killer die hij doorstuurde en kijk, het is niet eens The Killer, het is gewoon Le tueur, waar ik er een paar van had staan thuis.

Maar ’t is inderdaad een meer dan goed stripverhaal, en ik dacht: het kan geen kwaad om dat eens te herlezen.

In Long feu maken we kennis met een huurmoordenaar. Die zich niet slecht of schuldig of wat dan ook voelt over zijn beroepskeuze: ’t is een gemak, zegt hij, ik kies mijn eigen uren, en het betaalt goed.

En dan zit hij in een appartement recht tegenover een ander appartement waar zijn target eigenlijk zou moeten zijn, en wacht hij, wacht hij, dagen aan een stuk. Alleen met zijn gedachten, en dat ze van “kijk eens hoe goed ik het heb en wot me worry?” langzaam verschuiven naar defensief “jamaar het is gewoon mensen dood doen, en er gaan toch overal en altijd mensen dood, al wat ik doe is dat het een beetje meer zichtbaar is, en wat zou ik mij slecht moeten voelen” naar toch wel ernstige vragen stellen bij wat hij doet.

Eén lange gedachtengang en flashback, dus. Met helemaal op het einde wat actie, en dat we zien dat plots, voor het eerst in zijn leven misschien, iemand hem op het spoor zou kunnen zijn.

Dum dum DUMMM! En plots werd het erg spannend!

Zeer goed, spreekt vanzelf. En aangeraden.