Terry Moore
Antarctic Press (vol. 1, 1-3), Abstract Studio (vol. 2, 1-14 & vol. 3, 9-90, Paradise Too 1-14), Image Comics (vol. 3, 1-8)., november 1993 – mei 2007, ca. 4000 blz.
Ik dacht, ik ga het eens herlezen, want ik had de trade paperbacks in horten en stoten gekocht, en ze niet in volgorde gelezen wat het allemaal een beetje verwarrend maakte.
Euh ja. Tweeduizendvijfhonderd bladzijden, die op de keper beschouwd niet echt de tand des tijds doorstaan.
Helaas: Moore had zo ongeveer al zijn bruggen al en beetje verbrand helemaal in het begin. Het begint als een mooi verhaal van vriendschap-of-wordt-het-liefde, en dan komt er plots (totaal nutteloos, vind ik) internationale misdaad en afpersing bij, en dan gaat de relatie nergens naartoe, en dan is het helemaal af, en dan zitten we plots met flashforwards en flashbacks en wordt het een beetje een soep.
Het voelt allemaal eindeloos min of meer hetzelfde aan gedurende een groot deel van de tijd, en ik heb het alleen volgehouden omdat ik wou weten hoe het nu uiteindelijk afliep met Francine en Katchoo.
Het lijkt eindeloos, maar als er dan uiteindelijk een einde komt, is het met een akelige deus ex machina, en voelt het net veel te snel aan. En uiteindelijk niet realistisch.
Lees het begin, en verzin er zelf een einde aan, zou ik zeggen.
Pingback: Rachel Rising (1-11)