George R.R. Martin
Voyager Books, 2005, 852 blz.
Tiens, dat ging nóg sneller dan deel drie. Ik herinner me dat ik de allereerste keer dat ik dit las, hier en daar afhaakte als het over de Iron Islands ging, en over Dorne — maar bij het herlezen valt alles op zijn (soms tragische) plaats.
Het einde van Sandor Clegane, het decennialange schaakspel (enfin, cyvasse-spel dus) van Dorne, de manier waarop Damphair en Faith Militant passen (of niet?) in de algemene renouveau van magie en/of religie: wijs.
En inderdaad: dit is deel één van wat eigenlijk een massief groot vierde deel had moeten zijn, met de helft van de personages erin (en dus geen Tyrion, geen Daenerys, geen Wall). Bij herlezen en in context ben ik er content meer. En content, vooral, dat ik geen zes jaar moet wachten op het vervolg.
Meteen door naar deel vier, dus.
Pingback: Feestje! - Michel Vuijlsteke's weblog — Michel Vuijlsteke's Weblog