The Hero of Ages

Brandon Sanderson
Tor Books, 2008, 576 blz.

Zoho, dát was nog eens een einde van een trilogie. Niet dat er geen open vragen overblijven, maar wel dat het proper afgesloten is.

Al wat we dachten te weten in The Final Empire, en dat dan in The Well of Ascension bleek helemaal anders te zijn dan we dachten, blijkt in The Hero of Ages nog eens helemaal anders te zijn.

En tegelijk ook niet: de hints waren er al van het hele begin, en uiteindelijk hadden wij, net zoals de mensen in de wereld van Sanderson, het kunnen bij elkaar puzzelen. Het voelt niet oneerlijk deus ex machina-achtig aan, maar het heeft iets van het einde van een goede Agatha Christie: ah, zó zat het dus in elkaar.

Het einde kon, achteraf bekeken, onvermijdelijk niet anders zijn dan hoe het nu is. En toch had ik het niet zien aankomen. Uitstekend, vind ik dat.

Dat maakt me allemaal redelijk benieuwd naar de andere boeken van Sanderson. Eén van de redenen dat ik hieraan begon, is omdat ik wou weten wie de schrijver was die de erven-Jordan gekozen hadden om Wheel of Time af te maken.

Goed gekozen, denk ik.

En dan nu dus dilemma: zou ik eerst op zoek gaan naar andere boeken van Sanderson? Of zou ik nog eens een stamp geven aan Wheel of Time (goed wetende dat er een dal van ettelijke duizenden pagina’s min-of-meer-rotzooi is in het midden enerzijds, maar ook dat Sanderson er vermoedelijk wel een goed einde aan heeft gebreid anderzijds)?