Ben Counter
The Dark Library, 2006, 416 blz.
’t Is finaal verloren, Horus has gone off the deep end. Geholpen door een netwerk van loges, die over en door en langs legioenen en hiërarchieën gaan, geeft Horus de grote kruistocht van de Keizer definitief een 180°-bocht.
In zijn hoofd heeft de Keizer (zijn vader) de mensheid (hem) in de steek gelaten, en is het dus zijn taak om, euh, wraak te nemen?
Hij zoekt en vindt bondgenoten bij andere primaten (zijn broers) en hun legioenen; waar het in Horus Rising om de eerste glimmers van corruptie ging en in False Gods nog maar om echte niet-echt-uitgesproken gevoelens en daden, zien we in Galaxy in Flames de eerst echt openlijke en onherroepelijk bewust slechte actie van Horus.
Alle bondgenoten van Horus, een reeks legioenen, worden samengebracht rond de planeer Isstvan III, ogenschijnlijk om een rebellerende planeet weer in het (Keirzerlijk) gareel te krijgen. En dan loopt het niet voor alle betrokkenen even goed af.
Deprimerend, tja, wat doet een mens eraan. Maar tegelijkertijd: niet deprimerend genoeg, vond ik.
Het gaat echt wel bijzonder bijzonder snel, hoe ze plots van helden en redders van de mensheid Schlechte Schlechteriken worden. Hoe Space Marines die daarnet nog (en honderden jaren lang) bloedbroeders waren door dik en dun, plots bereid zijn om elkaar te verraden en uit te moorden, zonder daar noemenswaardig veel bij stil te staan.
Ik had het verhaal ook graag gehoord vanuit het standpunt van iemand die niét de goede kant kiest, die om de een of andere reden besluit om alles waar hij tot dan toe voor geleefd had te verraden. No suck luck, hier: jammer. Ik had het ook allemaal veel langer willen zien duren, of in ieder geval een meer uitgebreide “wat vooraf ging”.
Mijn hoop is gericht op vervolgboeken.
Pingback: The Horus Heresy 04: Flight of the Eisenstein