Star Wars: The Thrawn Trilogy 2: Dark Force Rising

Gelezen op

Timothy Zahn
Bantam Spectra, 1992, 439 blz.

Ergens vóór de Clone Wars, had de Oude Republiek een vloot dreadnoughts gebouwd (de voorlopers van de Imperial Star Destroyers) met schepen die geen 16.000 bemanningsleden nodig hadden maar het met 2000 man konden doen. Helaas: de 200 dreadnoughts van de Katana-vloot zijn verloren geraakt — een duistere historie van een virus dat de bemanningsleden gek maakte, alle schepen aan het vlaggeschip deed ketenen, en dan allemaal samen ergens naartoe gehyperspeced.

Uiteraard is de Katana teruggevonden, en uiteraard is het één van de hoofdpersonages, Talon Karrde, die weet waar de schepen zijn. Ondertussen kan Thrawn gebruik maken van een soort opslagplaats voor technologie van Palpatine, en proberen Han Solo en Lando Calrissian generaal Bel Iblis ervan te overtuigen om zijn ruzie met Mon Mothma opzij te zetten en alsnog tegen Thrawn te vechten. En dan is er nog Joruus C’baoth (die eigenlijk een krankzinnige cloon is, maar hij leeft zwaar in ontkenning) die absoluut Luke Skywalker wil toevoegen aan zijn trofeeënkast, worstelt Mara JAda met haar verleden als Hand of the Emperor, en is er een heel gedoe met een slaven-ninja-ras, de Nighri, die in Leia als dochter-van-Darth Vader een soort messiasfiguur zien, en ook een stille opstand beginnen tegen de overblijfselen van het Empire.

Dit had een Star Wars-film kunnen zijn, en het zou zeer goed kunnen geweest zijn, denk ik.

Als boek heeft het allemaal een beetje weinig diepgang, maar hey, een mens moet niet klagen over pulp, vind ik.

2 reacties to “Star Wars: The Thrawn Trilogy 2: Dark Force Rising”

  1. Pingback: Gelezen: Star Wars: The Hand of Thrawn - Michel Vuijlsteke's weblog

  2. Pingback: Gelezen: Outbound Flight - Michel Vuijlsteke's weblog

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *