James Swallow
The Black Library, 2007, 407 blz.
Geen rechtstreeks vervolg op , eerder een beetje teruggekeerd in de tijd en dan een vervolg: in Flight of the Eisenstein volgen we Nathanial Garro, kapitein in het XIV Legioen, de Death Guards. Garro is één van de weinige officieren in het legioen die niet de kant van Horus kiezen als hij de Keizer afvalt.
Het verhaal begint tijdens de slag om Isstvan III, net vóór de dramatische wending in de tweede helft van het vorige boek, waar Horus finaal reddeloos verloren is. Garro is wegens recente oorlogswonde niet op het oppervlak van de planeet aan het vechten maar aan boord van een oud fregat, de Eisenstein.
Als hij beseft wat Horus’ plannen voor de soldaten op Isstvan III zijn, weigert hij er aan mee te doen, blijft hij trouw aan de Keizer, cue vlucht om zo snel mogelijk de Keizer op de hoogte te brengen van het verraad.
Wat allemaal een beetje moeilijk gemaakt wordt omdat de Warp niet wil meewerken, en dat er al eens wat Chaos-vuiligheid aan boord komt terwijl ze sneller dan het licht aan het vliegen zijn. En eens ze toekomen in de buurt van de Aarde, is het niet eens gezegd dat ze noodzakelijk meteen geloofd gaan worden.
Oh, en we zien de eerste bekeringen van Astartes tot de nieuwe keizervereringscultus.
Niet slecht, daar niet van, maar het leest meer en meer als een jongensverhaal, in halve karikaturen en hele clichés. Ik had genoteerd, ergens toen ik aan een derde van het boek zat, dat ik eigenlijk graag eens gewoon wat romantiek zou gezien hebben: het is boek na boek ofwel mannen die soldaten zijn, ofwel profetisch-achtige figuren. Ik mis de hints van menselijkheid in Eisenhorn, en ik kijk al met al wel uit naar deel 6, dat weer door Abnett geschreven is.
Pingback: Gelezen: Star Wars: The Thrawn Trilogy - Michel Vuijlsteke's weblog