John Scalzi
Tor Books, 2012, 318 blz.
Hey, wat een fijn uitgangspunt voor een boek: Andrew Dahl monstert aan bij de Intrepid. Het is de 25ste eeuw; Dahl en collega’s Maia Duvall, Hanson, Finn en Hester zijn kersverse bemanningsleden aan boord van het vlaggenschip van de Universal Union. Dat van planeet naar planeet en lastig parket naar lastig parket gaat.
Waar met de regelmaat van een klok kapitein Abernathy, science office Q’Eeng, luitenant Kerensky, chief engineer West en medical chief Hartnell haren-ten-berge-rijzende avonturen beleven terwijl ze op away mission naar een planeet zijn. Waarbij altijd wel het ene of het andere bemanningslid schielijk komt te gaan: opgevreten door een ijshaai, doodgeschoten dor een robotharpoen, ingeslikt door een Borgoviaanse landworm…
Dahl is met andere woorden een redshirt, zoals vroeger op Star Trek. Met dat verschil dat hij het beseft. En dat alle redshirts het beseffen: alleen de vijf officieren overleven altijd alles, en al de rest is potentieel een vogel voor de ruimtekat. En dat is niet alles dat vreemd is: als er een probleem is dat in een normale situatie maar een maand opgelost zou zijn, en de kapitein zegt dat er zes uur is, dan geraakt het probleem opgelost op vijf en een half uur. En er geburen allerlei zaken die gewoon compleet onwaarschijnlijk zijn.
Ahem, a bit of a mixed bag, dit. Premisse: uitstekend. Eerste paar hoofdstukken: uitstekend. Midden van het boek: euh ja. Einde: hu, wat? Is het al gedaan? Coda 1: had belofte, maakte ze niet waar. Coda 2: zzzzz. Coda 3: redde het boek, wat mij betrof.
De eerste twee drie hoofdstukken en het einde doen me geloven dat Scalzi veel beter dan dit kan schrijven. Er zat veel meer in: als het concept is dat het echte mensen zijn die de bordkartonnen niet-hoofdpersonages spelen in pakweg Star Trek of Galaxy Quest, dat zou het misschien een goed idee zijn om die personages in het boek méér dan bordkarton te maken. En dat lukt voor mij enkel helemaal in het begin en in de aller-allerlaatste pagina’s van het hele boek.
Ik denk dat ik eens een paar andere boeken van de man lees.
Pingback: Gelezen: Proxima - Michel Vuijlsteke's weblog — Michel Vuijlsteke's Weblog
Pingback: Gelezen: The Quincunx - Michel Vuijlsteke's weblog — Michel Vuijlsteke's Weblog
Pingback: Gelezen: The Interdependency 1: The Collapsing Empire | Michel Vuijlsteke's weblog