2312

Kim Stanley Robinson
Orbit, 2012, 576 blz.

Kim Stanley Robinson, da’s de man van de Mars-trilogie: nabije-toekomst-SF om uw tanden in te zetten. In Red Mars – Green Mars – Blue Mars lezen we over de Eerste Honderd, die Mars terraformen. Wat er mis liep, wat er goed liep, hoe het vaak anders uitdraaide dan ze verwacht hadden. Op het einde van Blue Mars wordt terloops iets gezegd over Mercurius, hoe er een stad is op rails, die zich voortdurend in de terminator tussen kokendhete dag en ijskoude nacht bevindt.

2312 begint in die stad, Terminator. We maken kennis met Swan Er Hong, 130 of zo jaar oud, vanalles gedaan in haar leven: terraformer, kunstenaar, buitenaardse microben in haar lichaam gestoken, stukken vogelhersenen in haar hoofd, een quantumcomputer geïmplanteerd.

Het leest heel erg als een soort blauwdruk voor veel meer andere boeken en verhalen, 2312. Drie grote elementen: het is een thriller-detectiveroman (er is een aanslag op de stad Terminator, en er wordt gezocht naar het hoe en waarom); het is het verhaal van de relatie tussen Swan Er Hong en Wahram, een ambassadeur van Saturnus; en het is een tour d’horizon van de wereld binnen driehonderd jaar.

Thriller-detective: euh nee, niet echt. Het plot was echt heel erg zwakjes.

Verhaal van een relatie: bwoooof. Ik was niet overtuigd. Kim Stanley Robinson doet vind ik veel te uitdrukkelijk zijn best om van die (haal boven de hoofdletters) Literatuur te schrijven. Een raamstructuur, parallellismen, en in het Engels valt de kunstmatigheid van het geheel nog meer op: Swan is mercurial and from Mercury, Wahram is saturnine and from Saturn. Niet mijn tas Cola Light, sorry.

De wereld in 2312 daarentegen: ja graag. Het hele zonnestelsel is zowat gekoloniseerd. Mars is een aparte entiteit, Venus wordt hard geterraformed door verschillende clans Chinezen, de Aarde is uitgeleefd en totaal gebalkaniseerd, de meerderheid van de grotere asteroïden is uitgehold en tot leefwereld omgebouwd. Er zijn mannen en vrouwen en alles ertussen: de mensheid heeft ontdekt dat meergeslachtheid (is dat een woord?) één van de sleutels tot langer leven is. Er zijn mensen van drie meter en van één meter — van die kleinere mensen is er op tweehonderd jaar nog geen enkele een natuurlijke dood gestorven. Er is leven op meer dan één plaats in het zonnestelsel. Er zijn allianties en politiek, en economische en politieke experimenten. Er zijn robots en quantumcomputers en dingen die op de grens van zelfbewustzijn staan.

Wat mij betreft, mocht dit gewoon een omschrijving van het universum zijn. Een geschiedeniswerk, van de toekomst.