50 Girls 50

Doug Murray en Frank Cho (tekst) - Axel Medellin (beeld) - Nikos Koutsis (kleur)
Image Comics, juni - september 2011, 4 x 28 blz.

Ik ben door de band geen lastige mens, als het op blote madams aankomt. Er mag er al eens eentje meer door mijn comics lopen, dat stoort mij niet. Ik suspend mijn disbelief met graagte als ze mij vragen om bijvoorbeeld te geloven dat een ijzeren bustier gemakkelijker is om slechteriken mee te bevechten dan een pullover, of dat al die vrouwelijke superhelden echt liever in hun onderbroek en soutien rondlopen.

We moeten daar eerlijk in zijn: vrouwen krijgen al genoeg, als het op kunst en literatuur aankomt, en ge hoort mij ook niet klagen als er weer eens een wijvenfilm op televisie is, of als ze nog eens een film met George Clooney maken.

Pas op, ik ben helemaal voor de vrouwenbewegingen en zo hoor, en als ik zou willen, dan zou ik voor de volle honderd procent één van die nieuwe mannen kunnen zijn en alles. Serieus: als ik tegelijkertijd een boek heb om te lezen, geraak ik zelfs zonder buitensporig hoorbaar oogrollen door een aflevering van Grey’s Anatomy.

Maar.

Il ne faut pas pousser bobonne dans les orties: 50 Girls 50 is er een beetje over. Het verhaaltje is opgehangen aan een overbevolkte aarde in de niet zo enorm verre toekomst. Er is een hyperdrive-wormhole-dink uitgevonden, maar o ramp blijkbaar kunnen alleen vrouwen met (I kid you not) XXX-syndroom zonder problemen door de wormgaten geraken.

Er worden 10 schepen met vrouwen aan boord op weg naar de sterren gezet; de eerste reeks 50 Girls 50 volgt één van de schepen als het op de terugweg is naar de aarde. Blijkt dat het wormgat terug niet werkt, en dat ze op een andere planeet terugkomen, namelijk.

Okay, tot daar aan toe. Ook tot daar aan toe dat alle vrouwen aan boord van het schip aan het schoonheidsideaal van de auteurs beantwoorden, daar is ons een verklaring voor beloofd.

Maar als ze in het eerste verhaal met twee op een planeet landen, en die planeet blijkt de kledij van de meisjes op te lossen, tot er op het einde helemaal niets van overblijft, en dat is allemaal met een ergerlijk gebrek aan humor gedaan? Gnn.

En als het vrouwelijk vlees dan ook nog eens niet eens goed getekend is? Ik bedoel, Serpieri of Manara zou ik een saaie en ongeloofwaardige breicursus in comicvorm vergeven omdat ze zo schoon tekenen, maar zelfs al leggen de auteurs van 50 Girls 50 redelijk expliciet uit dat ze hard gezocht hebben naar nét de juiste artiest… euh, nee. Hier, om de afbeelding hierboven goed te maken, eentje van Druuna:

Ik heb de vier nummers uitgelezen, in het belang van de wetenschap en in de hoop dat het beter zou worden. Ik zie glimpen van mogelijkheden, hier en daar, dat zeker. Maar ik ben dan ook een onverbeterlijke positivo in dergelijke zaken.

De auteurs beloven ons dat ze alles zullen uitleggen in de vervolgen. Ik vréés dat ze niet meer de kans zullen krijgen om er een vervolg aan te breien.