Brian Wood
AiT/PlanetLar, 2000, 144 blz.
Channel Zero speelt zich in dezelfde tijdlijn als The Couriers af, maar is een eind tijdlozer. Niet dat het ook niet meteen zal te duiden zijn van wanneer het was en in wat voor tijdsgeest het geschreven is, maar het is gewoon veel volwassener.
In een wereld die niet eens zo ver van de onze is verwijderd, wordt de mensheid in slapa gesust door televisie en entertainment, terwijl de Verenigde Staten onder een extreem-Christelijke president een soort super-Patriot Act stemt, en Midden-Amerika zowat binnenvalt.
Jennie probeert er iets aan te doen, door in te breken in de televisieuitzendingen.
Het heeft iets weg van ernstige luisterliedjes van lang geleden: ongetwijfeld heel erg gemeend op het moment zelf (Boudewijn De Groot geeft een lijstje van zijn eerstewereldproblemen), maar, goh, zo met mijn bijna 41 jaar uit mijn trekzetel bekeken: doe keer normaal gasten.
Elke generatie zal, vermoed ik, wel zijn eigen “de wereld is om zeep en NU moet er iets aan gedaan worden”-werkstukken maken, om dan twintig jaar later vrolijk zelf de wereld om zeep te halen voor de volgende generatie, zeker?
Desalniettemin: aangeraden, Channel Zero.
Geef een reactie