Wireless

Charles Stross
Ace, 2012, 336 blz.

Ik was al Stross aan het lezen, en ik heb nog altijd last van mijn DFW-indigestie, dus dacht ik: een bundel van zeer tot minder kortverhalen, dat kan er wel door.

Wel: a mixed bag. Om te beginnen: zeer content van het hele boek, ik voelde mij direct dertig jaar jonger. Er zaten een aantal verhalen in die ik bijzonder graag las, hier en daar dingen die ik maar ho-hum vond, en één verhaal dat ik absoluut haatte.

In de doos met het etiket “goed tot uitstekend”:

• Missile Gap, de hele mensheid uit de Koude Oorlog gelicht, naar elders en later verhuisd en bestudeerd als waren het mieren
• A Colder War: ’t is geen Laundry Files, ’t is een paar tonen deprimerender en nog meer Lovecraft — hoera!
• Snowball’s Chance, een pact-met-de-duivelverhaal een paar tiental jaar in de toekomst
• Palimpsest, dat zowel in het grotere (het hele universum wordt geëngineerd!) als in het kleine (intermenselijke relaties) uitstekend is, en dat tijdreizen en paradoxen en alles doet

In de doos met het etiket “urgh”:

• Unwirer, samen met Cory Doctorow geschreven. Ongetwijfeld een sympathieke mens, maar zijn schtick over vrijheid en alles werkt zó hard op de zenuwen! Dat in combinatie met miljaar zo serieus allemaal en de voor de hand liggende problemen met een zéér nabije toekomst die in 2003 of zo geschreven werd.

In de doos met “gho ja”:

• Down on the farm: Laundry maar niet zo goed, vond ik.
• Maxos: een goed idee, maar dat is het dan wel
• Trunk and Disorderly: P.G. Wodehouse als hij A Princess of Mars zou schrijven. Achtig. Leuk, maar niet echt hilarisch.