Les technopères 1: La pré-école techno

Alexandro Jodorowsky (tekst) - Zoran Janjetov (beeld) - Fred Beltran (kleur)
Les humanoïdes associés, 1998, 48 blz.

Les Technopères speelt zich af in een universum dat misschien wel dat van de Incal-dinges is, of er toch erg veel weg van heeft. Het opent op Albino, supème technopère, die een generatieschip met 500.000 jongen mensen naar een andere melkweg leidt. Weg van onze melkweg, waar technologie belangrijker is dan geluk, naar een nieuwe thuis, waar het omgekeerde waar zal zijn.

Flashback naar zijn jeugd: Albino’s moeder, heilige maagd van een tempel die het orakel van het Keizerlijk huis moest worden, werd verkracht door piraten. Albino wordt geboren als (tja) albino, zijn zus volledig rood met vier armen, en zijn broer als enige “normaal” (okay, grijs, maar toch). De broer is de enige die min of meer graag gezien wordt door zijn moeder, de twee andere worden verwaarloosd en/of verstoten terwijl de moeder haar leven heropbouwt.

Dat nieuw leven is geen tempel meer maar een fabriek van — ik vind het écht niet uit — een soort groene kaas: “la grande et unique fabrique de paléofromages Kamenvert”. (Goeie hemel, ik was al bijna vergeten hoe Jodorovsky zijn verhalen vult met ergerlijke prefixen.)

Afijn. Blijkt dat Albino een talent voor computers heeft. En dat hij het niet ziet zitten om kaasboer te worden, dat hij liever technopère suprème wil worden: “je nourrirai de mon imagination l’âme de cette galaxie maudite”.

Om de één of andere reden geeft Albino’s moeder toe aan zijn hartenwens, en zo zet hij aan naar de pré-école pan-technos. Alwaar slaagt voor test na test. Terwijl ondertussen zijn moeder, schatrijk geworden, haar wraak tegen de verkrachters van weleer inzet.

Zucht. Jodorovsky en zijn zot gedoe, allemaal goed en wel, maar uiteindelijk is het toch allemaal in de fond niet echt veel soeps. “Puberaal en derivatief”, zei de pompeuze arrogante zak in mij.

Zeer mooi getekend, dat dan weer wel.