Brandon Sanderson
Tor, 2011, 336 blz.
Neem wat Victoriaans Engeland, een beetje Amerikaanse western, en voeg dat toe aan de magie zoals uitgewerkt in de drie eerste Mistborn-boeken van Sanderson in een wereld drie eeuwen na The Hero of Ages, en hey presto: The Alloy of Law.
Waxillium Ladrian komt toe in Elendel, de hoofdstad van het land (de wereld?). Zijn oom en zus zijn recent in een ongeluk komen te gaan, en hij wordt teruggeroepen na twintig jaar als een soort sherriff-premiejager in the Roughs, (for all intents and purposes: de Far West) om de leiding van het Huis-Ladrian over te nemen.
Waxillium (Wax) is nu chef van een enorm zakenimperium, eigenaar van uitgestrekte landerijen en 2 of 3% van de (enorme) hoofdstad, verantwoordelijk voor tienduizenden families. Ideaaal, ware het niet dat Oom Ladrian na jaren gokken de koffers zowat helemaal leeg achterlaat.
Wax is in de 40, en moet op de één of andere manier zijn kop boven water houden in een wereld die al twintig jaar de zijne niet meer is. Zijn eerste taak: fondsen proberen verwerven, bijvoorbeeld via een huwelijk met de dochter van een rijke (maar veel minder prominente) familie.
En dan blijkt dat de hoofdstad eigenlijk méér een misdaadjungle is dan het Wilde Westen, en kan Wax het niet laten om op onderzoek te gaan. Wax krijgt hulp van Wayne, zijn partner uit ginderachter, en Marasi, de jonge nicht van zijn aanstaande eventueel-misschien-bruid.
Volgt een Sherlock Holmes-achtig avontuur, met de magie van de Mistborn-wereld. Wax kan metaal wegduwen en zichzelf lichter en zwaarder maken, Wayne kan de tijd in een bubbel rond hem voor even sneller doen verlopen en zichzelf genezen, Marasi kan de tijd vertragen rond haar. Het klinkt op het randje van belachelijk, maar echt waar: het is een bijzonder degelijk uitgewerkt magie-systeem, en in combinatie met de andere mogelijke krachten die er zijn maakt het voor erg interessante gevechten en taktieken.
Leest als het begin van een hopelijk lange reeks: van wat we nu weten, hebben de personages hebben hier en daar aanknopingspunten voor een interessante achtergrond, en daar kan nog allerlei in evolueren. Ja, ze zijn, zoals in de vorige drie boeken, bijna té perfect, en ze kunnen bijna niets verkeerd doen, maar er zijn genoeg hoeken af om mij hoop dat geven dat in vervolgen er vanalles kan en zal veranderen.
De wereld zelf is interessant, voelt helemaal echt aan en heeft ook nog enorm veel ruimte voor invulling — niet alleen wegens industriële revolutie en zo, maar ook: doorheen het boek staan bijvoorbeeld stukken krant, en in één van die kranten staat in een hoekje een vermelding van andere continenten met misschien wel andere magie dan de vertrouwde.
En het blijft ook de wereld van Mistborn: helemaal op het einde van het boek krijgen we een glimps van oude bekenden uit de eerste trilogie, en dat opent dan weer allerlei deuren naar allerlei andere dingen.
Aangeraden. En boy oh boy, als ze hier een tv-serie van zouden maken in de lijn van Sherlock, wat voor een ongelooflijk iets zou dat kunnen zijn!
Pingback: Gelezen, augustus 2012 — Michel Vuijlsteke's Weblog
Pingback: Gelezen: Shadows of Self - Michel Vuijlsteke's weblog