Bruges-la-morte

Georges Rodenbach
1892, 90 blz.

Hugues Viane verliest zijn vrouw, trekt zich rouwend terug in Brugge, komt er tien jaar later een danseres tegen die net zijn overleden vrouw lijkt.

Intriges! Passie! Avontuur!

Euh nee. Op passie na, dan. Het begint als het verhaal van een mens in rouw, wordt een intiem verhaal van een radeloze mens en hoe The Uncanny Valley ook van toepassing kan zijn op personen:

À force de vouloir fusionner les deux femmes, leur ressemblance s’était amoindrie. Tant qu’elles demeuraient à distance l’une de l’autre, avec le brouillard de la mort entre elles, le leurre était possible. Trop rapprochées, les différences apparurent.

(Een mens kan zich trouwens inbeelden waarom de Kamer Van Koophandel van Brugge er niet mee content was, met Verhaeren’s portret van Brugge:)

Ah! toujours ce gris des rues de Bruges! Hugues sentait son âme de plus en plus sous cette influence grise. Il subissait la contagion de ce silence épars, de ce vide sans passants—à peine quelques vieilles, en mante noire, la tête sous le capuchon, qui, pareilles à des ombres, s’en revenaient d’avoir été allumer un cierge à la chapelle du Saint-Sang. Chose curieuse: on ne voit jamais tant de vieilles femmes que dans les vieilles villes. Elles cheminent—déjà de la couleur de la terre—âgées et se taisant, comme si elles avaient dépensé toutes leurs paroles…

Maar wel zeer, zeer naar mijn goesting. Het leest als een negentiende-eeuwse Hitchcock-film (en ‘t zou eens mogen verfilmd worden, eigenlijk), maar dan in proza-poëzievorm. En ook wel het is in het Frans en het is geschreven in Parijs, maar toch: zo Vlaams, met verdrongen gevoelens passies en wat-gaan-ze-denken, en nostalgie naar dingen die nooit geweest zijn.

‘t Is heel erg kort en ‘t is (mét foto’s) online te lezen op Wikisource. Allez hop, ge zoudt al vertrokken moeten zijn.