Papieren boeken

Ik koop bijna geen enkel papieren boek meer. Ik heb een bibliotheek met duizenden papieren boeken, maar ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik nog eens een boek op papier heb gelezen. Of wacht, toch: ik was begonnen aan Revolusi vorige jaar, maar ik zag het na een half hoofdstuk niet meer zitten en ik ben dan maar op e-book overgestapt.

Ik zeg “e-book”, en een mens zou dan denken “Kindle”. Ik heb uiteraard een Kindle, meer dan een paar zelfs, verdeeld over het hele huishouden. Maar nu ik alleen maar thuis meer lees (as opposed to vroeger op weg van en naar het werk), lees ik voornamelijk op mijn telefoon.

Het scherm is ruim goed genoeg dat ik er geen pixels op zie, en vooral: het is klein genoeg om met één oog te kunnen lezen zonder dat ik veel moeite moet doen. Ik zie namelijk zó slecht, dat ik zonder bril geen boek kan lezen met twee ogen. En ik heb het altijd al aangenamer gevonden om te lezen zonder bril dan met.

Maar toch bekruipt mij soms de goesting om boeken op papier te hebben. Soms omdat het gewoon beter is of omdat ik de boeken wil hebben in plaats ze ergens in een min-of-meer-DRM-achtige omgeving te hebben. Kookboeken, degelijke uitgaven van comics, hardcovers van reeksen die ik al lang volg, dat soort dingen.

Mijn vader had een veelvoud van de boeken die ik heb. Ze staan nog altijd thuis, duizenden en duizenden en duizenden boeken. Voornamelijk paperbacks; het leek soms alsof hij er elke dag wel minstens één kocht. In die uitgebreide collectie waren er reeksen boeken die enorm opvielen: van Edgar Rice Burroughs stonden alle Tarzan-boeken er, en alle Barsoom-boeken. Een hele reeks Jules Verne. En natuurlijk meer dan honderd Bob Morane-boeken van Henri Vernes. Hele planken vol boeken met precies dezelfde rug, in witte (Burroughs) of gele (Bob Morane) paperbacks, of in blauwe hardcovers (Verne).

Ik heb alles van Burroughs en Verne gelezen, maar niet meer dan denk ik een paar tiental Bob Moranes gelezen: de boeken konden niet op tegen mijn vader. Als we klein waren kon mijn vader hele verhalen improviseren, stemmen incluis, waar Bob Morane en Bill Ballantine (inclusief Schots accent) het uitvochten met L’Ombre Jaune (chineesachtige stem) en vooral Roman Orgonetz (oosteuropeesachtig accent), met tussenkomsten van de listige Miss Ylang-Ylang (vietnameesachtig accent).

De meest uitgebreide reeks in mijn bibliotheek is wellicht Discworld, waarvan ik alle 41 boeken in huis heb. Ik heb natuurlijk ook nog stapels andere reeksen staan, maar zelfs Discworld is niet zo herkenbaar als Verne, Bob Morane en Burroughs waren: het gebeurt gelijk niet meer, dat boeken decennia aan een stuk min of meer hetzelfde design aanhouden.

En dus heb ik besloten om daar iets aan te doen. Ik heb op eBay voor 35 dollar een hele reeks Gor-boeken gekocht. Ik wéét dat ze slecht en vrouwonvriendelijk en pulp en al wat ge wilt zijn: het kan mij niet schelen.

Ik heb nu nummers 1 tot en met 13 en 15:

Die met de gele rug zijn de mooiste, wegens meest sobere covers:

Alle boeken zijn in bijna-perfecte staat. Nummer 1 tot en met 7 zijn herdrukken van 1981-82, maar de andere zijn (en ik had dat absoluut niet verwacht) gewoon eerste drukken!

Het spreekt vanzelf dat ik nu bijna niet anders kan dan de reeks vervolledigen. Ik heb er al 14, er zijn er nog 22 die volgen. Helaas hebben de latere boeken in de reeks de prachtige opmaak van 8-15 hier niet gevolgd.

Als ze ooit ergens voorbij komen, koop ik dus nog eens de zeven eerste met deze covers:

Want de covers die ik nu heb, vind ik niet zo 100% proper. Pas op, ze hebben wel iets, maar het ziet er mij toch iets té goedkoop uit:

Ja, ik zou ook op zoek kunnen gaan naar eerste drukken — maar daar zijn de covers ook niet naar mijn goesting:

Brr, garish.

Maar bon, deze heb ik nu dus al (ik heb er geen foto’s of scans van genomen, deze had ik nog van tinternet ik heb er in de rapte wat scans van genomen en opgekuist in Photoshop):

Dan zijn er ook nog deze die niet onmogelijk te vinden zijn op eBay, al zijn ze niet zo goedkoop te krijgen als mijn eerste haul:

Maar dan is het gedaan met de gelijkvormige covers. Er redelijk wat heruitgaven geweest, maar zeg nu zelf, die zijn toch allemaal gatlelijk in vergelijking met de originele cover?

De volgende reeks van twaalf zou ik graag met deze covers hebben, van de eerste paar uitgaven:

En helaas, helaas, de laatste vier boeken hebben deze afgrijselijke covers gekregen. Het is bijzonder spijtig dat een reeks die tot en met boek 32 prachtige schilderijen van Gino d’Achille en Boris Vallejo hadden, nu plots zo’n degoutant lelijk geklieder krijgen. Bah, bah, bah.