Axiom’s End

Lindsay Ellis
St. Martin's Press, 2020, 384 blz.

Grr. Ik had mezelf voorgenomen om géén boeken te lezen van series die nog niet af zijn, maar kijk.

Ik lag in bed en ik had Dragon Waiting uit, bladerde wat verder op mijn Kindle, en zag dat Axiom’s End op mij stond te wachten.

Geen flauw idee meer wanneer ik dat boek gekocht had, geen flauw idee meer waar het over ging. Maar de cover zag er wel fijn uit. En dan keek ik wat dichter en zag ik dat het geschreven was door Lindsay Ellis.

Hang on. Lindsay Ellis van de Youtubes? Van de Hugo Award Nominated Three Part Video Series About Peter Jackson’s The Hobbit Movies?

Ja, dié Lindsay Ellis.

Ik moet het boek ergens lang geleden gepre-ordered hebben, en het moet ergens in de loop van ik weet niet wanneer op mijn Kindle verschenen zijn. Ik ben er met niet al te veel verwachtingen aan begonnen.

Een paar uur later was het uit en heb ik het vervolg alvast op voorhand besteld bij Amazon. Niét, haast ik mij te zeggen, omdat ik het eerste boek uitstekend vond, of eigenlijk zelfs goed.

Er zit, ergens heel diep verborgen in de woorden die op papier gezet zijn, een goed boek. Maar Ellis is technisch géén goede schrijver. Soms op het pijnlijke af slecht, zelfs. Het hoofdpersonage is een non-entiteit. Er zit een soort whistleblower in die eigenlijk niets met het verhaal te maken heeft, maar er wordt voortdurend naar verwezen (“truth is a human right”, geeuw) en het is immens storend. De manier waarop ordediensten en leger omschreven worden, is zelfs voor een niet-kenner pijnlijk weinig plausibel. De manier waarop met linguïstiek en taal omgegaan wordt, is zelfs voor een niet-kenner pijnlijk weinig plausibel. Er zijn stapels boeken en films die het first contact-gegeven enorm veel beter aanpakken. Het verhaal speelt zich om geen aantoonbare reden af tijdens het presidentschap van George W. Bush. Echt geen énkele aantoonbare reden. En het wordt helemaal gênant als de taal gewoon jaren 2020-taal is.

En het valt zó enorm hard op dat het boek geschreven als was het om verfilmd te worden. Ook de voortdurende lowkey nadruk op politiek correctisme stak mij tegen (duuzd keer “do you consent?”, oogrol). In het algemeen was het een eigenlijk niet zeer samenhangend boek. En serieus: alles (alles) in het boek is elders al eens beter gedaan.

Maar kijk, ik heb dus toch het vervolg gekocht. Dat uit zal komen ergens in de herfst. Gewoon omdat ik mij afvraag wat er zal gebeuren. En dat het wel eens zou kunnen dat het vervolg beter geschreven is dan dit. En omdat er ergens wel goeie concepten in zitten.

Maar ik zou het niet aanraden, neen.