Declare

Tim Powers
HarperCollins, 2001, 517 blz.

De eerste boeken die ik uitleende in de volwassenenbibliotheek: Jack Vance’s vijf Duivelprinsen, en iets spionage-achtigs. Ik weet begot niet meer wat het precies was, maar ik herinner me wel dat ik het wou lezen omdat de Engelse versie bij ons thuis lag, ze er bijzonder indrukwekkend van cover uitzag, en ik toen geen Engels kon lezen.

Ik weet er verder niets meer van — ik vermoéd dat het John Le Carré’s Tinker Tailor Soldier Spy was, en da’s zelfs voor een volwassen persoon die weet wat er allemaal aan de hand is niet zo evident — maar wat ik me herinner, is hoe fascinerend ik de hele atmosfeer van spionnen vond.

Een paar jaar later stond er in Humo naar aanleiding van de één of andere verjaardag een hele reeks over Kim Philby en Maclean en Burgess, en the Cambridge Five en de Third Man, en ook dat vond ik fantastisch.

Declare speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog, en vlak na de oorlog, en dan in 1963. Het is een secret history, een ingebeelde versie van wat-had-kunnen-zijn, opgehangen aan de echte mijlpalen in het leven van Kim Philby. Vertellen over het plot is het boek verbrodden, maar het is serieus wijs. Powers slaagt erin om de geschiedenis van Rusland en Engeland sinds de jaren 1880, de berg Ararat (ja, van de Ark van Noah), Lawrence of Arabia, prins Faisal, de Britse, Franse, Russische, Amerikaanse en Tsaristische geheime diensten, Armeniërs, Arabieren en bovennatuurlijke dingen met elkaar te verweven.

En het spannend te maken.

Dit was zo’n boek dat ik extra-traag gelezen heb omdat ik er zo van genoot.