14

Peter Clines,
Permuted Platinum, 2014, 469 blz.

Wat was de review van de Aarde in The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy ook alweer? “Mostly harmless”, juist.

Da’s zo ongeveer wat dit boek was: “mwof ja”. Niet zo bereslecht als Dan Brown, maar nooit in de buurt van even goed als pakweg Charles Stross’ Laundry Files.

Nate is een data entry-loonslaaf in Los Angeles en compleet toevallig (niet echt, blijkt achteraf) krijgt hij een gouden tip: een oud appartementsgebouw waar een plaats vrijkomt, en dat het bijna niets kost.

Het appartementsgebouw is oud (nu ja, wat heet, het is en blijft Amerika natuurlijk: 1890 is de prehistorie), zijn appartement is ruim, er is een hele reeks medebewoners, en al snel blijkt dat er iets fishy aan de hand is.

Er zitten vreemde zevenpotige insekten in zijn appartement, elke lamp die hij in zijn keuken indraait blijkt een blacklight te worden, er is een appartement waar het constant dezelfde (koude) temperatuur is, ongeacht of de vensters open staan en of de airco aan staat, er is een deur die bij nader inzien helemaal geen deur is maar een paneel in de muur, er is appartement 14 met een resem mollesloten aan de deur: mysterie, mysterie.

Nate en een aantal van zijn companen trekken op onderzoek uit, Scooby Doo-gewijs.

Het duurde allemaal heel erg lang om to the point te komen, en de ontknoping was al met al zeer snel over. Ik zag het allemaal nogal aankomen, en er zaten een paar horrorfilmclichés te veel in.

Maar bon, onderhoudend.