A Song for Arbonne

Guy Gavriel Kay
Roc, 1992, 512 blz.

Al sinds Lord of the Rings en zijn Hey dol! merry dol! ring a dong dillo! Ring a dong! hop along! Fal lal the willow! Tom Bom, jolly Tom, Tom Bombadillo! heb ik een gloeiende hekel aan gezang en poëzie in fictieboeken.

Dat trekt meestal op niets, dat is meestal zo cringe als maar kan zijn, en ik sla het dan ook meestal gewoon in één beweging over. Zelfs als ik het eigenlijk wellicht niet zou moeten doen, wegens belangrijk voor het plot en allerlei.

In een audioboek is er helaas niet onderuit te komen.

Het was al een tijd geleden dat ik Song for Arbonne gelezen had: ’t is fantasy, maar voor mensen die eens wat anders willen dan de zoveelste op Angelsaksische archetypes gebaseerde dinges. De Provence in de hoge middeleeuwen — denk troubadours, trouveres, hoofse liefde, doe er een scheut echo’s van de Albigenzische kruistochten bij en hey presto.

Fijne personages, fijne wereld, maar bij het herlezen (herbeluisteren) viel me vooral op hoe enorm kort het verhaal is, en hoe weinig er eigenlijk maar gebeurt. Een stuk of vier vijf set pieces en dat is dat: in een coverblurb schrijft de San Francisco Chronicle “Elegant, sweeping and colorful… one of those books you wish would never end”, en daarin heeft de recensent gelijk.

Het boek eindigt namelijk op het moment dat ik het graag had zien beginnen: een jongste zoon die net tegen zijn vader en zijn rechtmatige koning gevochten heeft, zijn oudere broer verloren is, en nu zelf koning wordt van een land dat op gruwelijke wijze oorlog aan het voeren was (met martelingen en verkrachtingen). Een hoofdpersonage dat nu dus met de gebakken peren van de faits accomplis van niet alleen deze laatste maar ook de vorige oorlog zit.

Maar bon.

Fijn boek voor wie zich graag eens vervoerd ziet naar een alternatieve versie van de pakweg 12de eeuw, op een wereld met twee manen waar mensen zowel een God als een Godin aanbidden; maar die voor de rest Zuid-Frankrijk had kunnen zijn.

Neem die poëzie en in het audioboek het zingen (oh God, het zingen) er dan maar bij, ’t valt uiteindelijk allemaal mee.