Neil Gaiman
William Morrow, 2013, 192 blz.
Het was de bedoeling een kortverhaal te schrijven, zei Neil Gaiman in zijn nawoord, maar toen werd het plots een novelle. Een boekje en geen boek, want serieus: 192 bladzijden, dat is toch wel echt heel erg weinig.
Een goed boekje, daar niet van. Niet dat het echt verrassend of zo was: “standaard” Gaiman-mythologie met weerhaken in ’s mensens gevoelens. Een beetje Neverwhere, een beetje Stardust, en een redelijke schep Sandman. Dat laatste vooral: ik had voortdurend de indruk dat het een story arc uit Sandman had kunnen zijn.
En dat is absoluut niet verkeerd. Gaiman gewoontjes is nog altijd uitstekend. Dit is kort, to the point, maar venijniger en volwassener dan het op het eerste zicht lijkt. En het had natuurlijk vele keren langer kunnen zijn, maar dan was het niet half zo goed geweest, denk ik.
Het hoofdpersonage moet ergens midden fo eind de 40 zijn. Hij komt net van vermoedelijk een begrafenis (zijn vader? moeder?), hij keert terug naar waar hij woonde als hij klein was. Het huis is al een tijd afgebroken en de grond verkaveld. Hij rijdt een beetje verder, tot op het einde van de laan, waar nog altijd de boerderij van de Hempstocks — grootmoeder, moeder en Lettie, dochter van elf — staat.
En dan herinnert hij zich wat er gebeurde toen hij zeven was. En dat de vijver écht een oceaan op het einde van de laan is, en de Hempstocks niet wat ze lijken.
Jazeker: dit is een sprookje dat ook door tieners kan gelezen worden, maar zij staan nog te dicht op hun verleden. Het venijn zit hem in de heimwee: ik ben ongeveer zo oud als de protagonist, en soms komt het behoorlijk hard aan.
Yep! Ik heb het ook net uit. Hij kan het nog, die Neil. Ook al gaan veel van zijn verhalen over zo ongeveer hetzelfde, een boek waardoor je je kinderen een extra stevige knuffel geeft, dat mag er zijn !blog
Pingback: Gelezen: Fortunately, the Milk - Michel Vuijlsteke's weblog — Michel Vuijlsteke's Weblog