Bill Willingham (tekst) - Mark Buckingham, Lan Medina, Craig Hamilton, Steve Leialoha (beeld)
Vertigo, sinds 2002, 107 nummers gelezen
Haja, Fables is één van die kleppers natuurlijk. Stapels personages: Sneeuwwitje en Roodkapje en de Grote Boze Wolf, en Pinokkio, en de Schone Slaapster, Belle en het Beest, de drie biggetjes, de Heks van het peperkoeken huisje, Baba Yaga, mannetjes van Lilliput, reuzen, en allerlei en allerlei.
Al die sprookjesfiguren bestaan echt, in hun respectievelijke werelden, met poorten tussen de werelden. “Onze” Aarde is maar één van de mogelijke werelden, met ook hier en daar poorten naar de sprookjeswerelden. Op een bepaald moment worden de werelden één voor één veroverd door “The Adversary”, en vluchten een hele resem sprookjesfiguren naar onze wereld.
De personages die voor menselijk kunnen doorgaan, wonen ondertussen al een paar honderd jaar in New York. De niet-menselijke vluchtelingen (de drie biggetjes bijvoorbeeld, en reuzen en zo), wonen op The Farm, op den buiten.
Personages met diepgang en evolutie en zo, maar de reeks heeft toch serieus zwakke momenten ook. Er is één personage, Jack, dat gelukkig een eigen spin-off gekregen heeft, want als die er veel langer in gezeten had, zou ik gewoon gestopt zijn met lezen. Zó irritant, ja. Er is ook ergens een cross-over tussen een paar series, en dat trekt absoluut op niets.
En dan is er hier en daar het akelig radicaal pro-Israël-standpunt van de auteur dat om de hoek komt kijken.
Maar voor de rest valt het allemaal wel mee. Geen meesterwerk, maar wel degelijk.
Geef een reactie