Alexandro Jodorowsky (tekst) - Zoran Janjetov (beeld) - Fred Beltran (kleur en cover).
Les Humanoïdes Associés, 2005, 48 blz.
Jawel hoor: alweer hetzelfde begin, met Albino en zijn 500.000. Ze staan plots, met hun ruimteschip, voor een enorme stenen muur.
Ze worden ook achtervolgd door de Techno-dinges, maar zoals Mozes (“tel paléo-Moïse”, zou Jodo ongetwijfeld zeggen) slaagt Albino erin de muur te doen splijten en zijn achtervolgers te verpletteren. Volgt een zoektocht naar water die te stom is voor woorden, en voilà, we zijn klaar voor het vervolg van het eigenlijke verhaal.
Albino maakt “het perfecte spel”: als spelers allerlei opdrachten vervullen (een hele planeet afzoeken tot ze een grot vinden met op de boden een diamant die ze naar een andere planeet brengt waar ze de hele zee moeten leegdrinken en dan in brand vliegen) komen ze bij ALbino zelf terecht.
En hey kijk, zo is hij aan zijn 500.000 man geraakt voor zijn ruimteschip. Volgt een kort interludium waar hij verliefd wordt, zijn vrouw verliest, de hele bestaande maatschappij en die donkere god-achtige intelligentie in het centrum ervan doet verdwijnen, en kijk: we zijn weer terug op het generatieschip.
Waar de uitkijk de melkweg ziet waar ze moesten geraken.
Waarop Albino zijn familie uit een Delta-dimensie gaat halen, en dat ze dan allemaal op een verse planeet landen. Suite et fin: in het volgend boek.
Pingback: Gelezen, augustus 2012 — Michel Vuijlsteke's Weblog