Alexandro Jodorowsky (tekst) - Zoran Janjetov (beeld) - Fred Beltran (kleur en cover).
Les Humanoïdes Associés, 2004, 48 blz.
Weer 10 bladzijden tot-slagen-gedoemde dinges met het ruimteschip. Wat precies? Maakt het uit? Allez ju: een aanval van ruimteschepen op overschot. Waarvan Albino dan een nieuwe planeet heeft gemaakt.
Dit is geen aangename reeks om te lezen. Ik weet niet meer wie mij aangeraden had dit te kopen, maar ik heb er veel spijt van.
Albino moet een confrontatie aangaan met dat anti-ding, Zombra. Slaagt erin, maar laat zich achteraf verleiden door een soort vrouwelijke avatar van Zombra, als ik het goed begrepen heb.
Interludium: 1500 jaar terug in de tijd, de mentor en ondertussen hoofdgenoot (ze zijn samengesmolten, een paar pagina’s geleden) van Albino, blijkt ervoor verantwoordelijk geweest te zijn dat Zombra in ons universum geraakte. Euh ja.
Wat ik al de hele tijd niet vermeld heb, is dat Albino een vreemd soort kruising tussen Pikachu en Ratatoskr heeft als familiar. Al heel zijn leven, blijkbaar, en het ding redt regelmatig zijn leven — ook nu weer: terwijl Albino verleid is door die vrouw, bijt het best (Tinigrifi en mensen wat irriteren die namen mij) door de muren om tot een centrale computer te komen, en eens daar — ik vind het écht niet uit — pist op strategische wijze tegen een losliggend circuit, waardoor de hele infrastructuur van het techno-Vaticaan ontploft.
Zucht. Ja.
Ondertussen op de planeet van de reuzenkatgodin loopt het niet zo goed af en moet de familie vluchten. Waarom en hoe: het levert een aantal mooi getekende pagina’s op, maar het maakt niet echt zo uit voor het verhaal. Enet eindigt met een zware (en letterlijke, eigenlijk) deus ex machina van Albino.
Pingback: Gelezen, augustus 2012 — Michel Vuijlsteke's Weblog