Icaro (1-2)

Moebius (tekst) - Jiro Taniguchi (beeld)
IBooks, 2003-2004, 160 + 144 blz.

Hrmpf. Moebius als scenarist, en dan nog op zijn zweverigst. Het verhaal heeft niet veel om het lijf: Icaro wordt geboren, blijkt te kunnen zweven/vliegen, en spendeert zijn leven in een soort grote kooi, onderzocht door wetenschappers. Hij wordt verliefd op een meisje, en wil uiteindelijk ontsnappen. Ik dacht eerst dat ik de eerste twee delen van een lange reeks gelezen had, maar neen: er zijn maar twee delen. En ja: het is inderdaad redelijk onduidelijk wat er met Icaro gebeurt op het einde. En jawel: er zijn hints dat er iets aan de hand is met proefbuisbaby’s met speciale krachten, terroristen die zichzelf kunnen doen opblazen en andere proefbuismensen die nog andere krachten hebben, en dat Icaro daar ook ergens in een soort meesterplan past, maar het wordt allemaal niet uitgewerkt, het valt allemaal plat.

Ik heb het in het Engels gelezen, en ik weet eigenlijk niet goed wat de oorspronkelijke taal is. Het leest in alle geval als een typische (en absoluut niet eens een goede) scanlation: ik krijg de indruk dat Moebius niet veel meer dan wat schetsen van ideeën gegeven heeft, en dat al de rest door Japanezers gedaan is. Niet noodzakelijk mijn tas thee, vrees ik.

Dus qua verhaal en qua tekst is het niet echt je dat, en toch raad ik het aan. Wegens goedgoeiehemel wat een ongelooflijke decors. De close-ups zijn soms wat tweedimensionaal, maar door de band: miljaaaarrrrr wat een  prachtige bladzijden. Taniguchi: géén duts.