Dragonflight

Anne McCaffrey
Ballantine, 1968, 320 blz.

Oude klassiekers zijn er om van tijd tot tijd eens te herlezen. Zoals, euh, om de dertig jaar eens of zo. Ik heb Anne McCaffrey ontdekt, zoals zoveel meer mensen vermoed ik, ergens midden mijn puberteit, en hoera voor escapisme en véél boeken die ik allemaal na elkaar kon lezen.

Op een bepaald moment begon het allemaal heel erg op mekaar te lijken, en ik herinner me dat ik afgehaakt ben bij Damia’s Children — geschreven in 1990/1991, weet het internet me te vertellen, geen idee wanneer ik het gekocht heb en niet goed gevonden. De laatste van de Dragonriders-reeks die ik gekocht en gelezen heb, was in alle geval Masterharper of Pern (1998), en ik kan me voor de dooie dood niet herinneren dat ik ooit de collaboraties met Todd McCaffrey heb gezien.

Maar het begin van de reeks dus: ik ben van plan om na Dragonflight minstens Dragonquest, Dragonsong, Dragonsinger, Dragondrums en The White Dragon te lezen.

Voor wie niet weet waar het over gaat: Pern is een planeet die ooit gekoloniseerd is door mensen. Bleek na een tijdje dat in het (complexe) zonnestelsel er een planeet (de Rode Ster, noemen ze ze) is die om de tweehonderd jaar zo’n 50 jaar aan een soort parasiete sporen doet neerregenen op Pern. Om die sporen te bestrijden hebben de mensen een inheemse diersoort, een vuurspuwend vliegend en teleporterend soort vliegende hagedis, opgekweekt tot reuzengrote vuurspuwende draken, die in telepathisch contact staan met drakenrijders.

Over de eeuwen en eeuwen en eeuwen zijn de mensen vergeten dat ze ooit vergevorderde technologie hadden, en is de maatschappij een balanceeroefening tussen ruwweg Weyrs (waar de draken en drakenrijders zitten), Holds (waar het feodaal-achtige gros van de bevolking woont) en Crafts (nominaal onafhankelijke gildes, zoals de barden en mijnwerkers en zo).

Protagonisten in Dragonflight zijn onder meer Lessa, laatste erfgename van Ruatha Hold (dat veroverd is door een Schlechte Schlechterik, maar da’s minder belangrijk) en F’Lar, jonge ambitieuze drakenrijder van Bender Weyr, de enige nog bemande (bedraakte?) Weyr in de wereld.

Het al vierhonderd jaar geleden dat de Rode Ster langsgeweest is: de Rode Ster heeft de vorige keer gewoon overgeslagen, nét niet dicht genoeg bij Pern gezwaaid of zo. De Dragonriders zijn zo’n beetje het respect van de wereld verloren. Niemand gelooft nog dat er een probleem zou kunnen zijn, en net dan…

Het boek was over voor het goed en wel begonnen was, vond ik. En ik vrees dat het niet zo voor herlezing vatbaar is: ik wist zelfs na dertig jaar nog preciés wat er ging gebeuren, en dan was er niet zo heel erg veel meer aan.

Wel een uitstekend boek om eens aan Zelie en/of Louis te geven, denk ik.