Guido Crepax (vert. Marie Giroud en Rolf Kesselring)
Kesselring, 1984, 46 blz.
Goh. Er zijn dingen die niet verouderen, en dan zijn er dingen die wél verouderen. Deze Crepax, bijvoorbeeld: een verhaaltje uit de hoogdagen van het hippiedom dat toen ook al niets om het lijf had, en dat in 1983 een totaal overbodig “vervolg” van een paar bladzijden gekregen heeft, dat zo eigenlijk nog veel meer verouderd is dan het eerste stuk uit 1967. En urgh, zo lelijk getekend, dat laatste.
Om zeer snel te vergeten.
Geef een reactie