Wayward Children #6, Across the Green Grass Fields

Seanan McGuire
Tordotcom, 2021, 174 blz.

Aiaiai, het wordt er echt niet verschrikkelijk veel beter op, vrees ik. Ik heb de indruk dat deze hele reeks van Young Adult naar Eerste Middelbaar aan het evolueren is. Wat niet noodzakelijk slecht is, maar in deze wordt het toch allemaal zeer eenvoudig.

En vooral: totaal schaamteloze wish fulfilment. Ik heb niets maar dan ook niets tegen representatie in boeken, maar als de personages op den duur bijna gereduceerd worden tot hun één of twee kenmerkende eigenschappen, is er ook niet vreselijk veel meer aan.

In dit boek is het: Regan is intersex en houdt van paarden. Ze stapt door een deur waar ze kan spreken met dieren en waar mensen speciaal zijn en waar niemand naar haar gender of wat dan ook vraagt. Voila, dat is het zowat. Er zit ook nog een einde aan, en dat is voor één keer relatief open: ze doet een deur open, maar het is niet duidelijk of ze in de wereld blijft waar ze geboren is dan wel of ze naar haar gekozen thuis terugkeert.

Grmbl. Echt serieus goed dat ik niet de mentale bandbreedte heb voor meer interessante dingen, voor het moment. Anders ben ik niet zeker dat ik zou blijven doorlezen.

(Ah who am I kidding? Natuurlijk zou ik doorlezen. Deze boeken zijn het equivalent van olijven of garnaalkroketten, in de zin dat het moeilijk is om er maar één te eten.)