Wheel of Time 05: The Fires of Heaven

Robert Jordan
Tor Books, 1993, 989 blz.

Zo, we zijn in het midden toegekomen. Het lange, lange midden van de serie. Het tempo doet denken aan een gletsjer: traag maar gestaag, soms eens een opstoot.

De gewoonte van Jordan om alles nog eens allemaal te herhalen (en te herhalen, en te herhalen) begint wat op de zenuwen te werken. De in het algemeen weinig realistische vrouwelijke karakters ook. De manie van iedereen om aan zijn haar te trekken ook, net zoals de honderden keren dat het ene of het andere karakter met wijdopengesperde ogen de kledingkeuze van sommige vrouwen probeert niet op te merken.

Serieus: als alle vermeldingen van tugged on / yanked / pulled her braid er uit zouden gelaten worden, zou het boek een paar honderd bladzijden korter geweest zijn, en niemand zou het erg gevonden hebben. En ja, we hebben het ondertussen door: alle vrouwen vinden alle mannen nutteloos, en geen enkele man zal ooit geen enkele vrouw begrijpen. Dat hoeft echt niet om de vijftien bladzijden herhaald te worden.

Qua verhaal: Mat komt tot zijn recht. Hij heeft wegens redenen een paar honderd jaar random geheugens in zich zitten, en hoe harder hij probeert om niet met niets te maken te hebben, hoe meer verantwoordelijkheden hij krijgt. En in plaats van zijn leven te spenderen met Wein, Weib und Gesang (en gokken), blijkt hij plots een gevierde generaal te zijn, zowat de leider van Rand’s legers.

Rand danst op een slap koord tussen Aiel en politieke intriges, Wise Ones en Aes Sedai, krijgt een onvermoede helper, en verliest er een andere.

Terwijl Egwene een Wise One leert te worden, beleven Elayne en Nynaeve zowaar Spannende Avonturen, zowel in de dromenwereld Tel’aran’rhiod als in de echte wereld, inclusief een verblijf in het circus. Al hun eindeloos kinderachtige gedrag steekt wel verschrikkelijk tegen, maar daar staat tegenover dat de karakters echt wel evolueren naar iets beters dan wat ze waren.

Ik hield mijn hart vast –ik herinnerde me vaag dat het vanaf boek 5 de dieperik in ging– maar dat was verrassend genoeg niet zo. Misschien dat ik meer geduld heb gekweekt, misschien dat het is omdat ik weet dat ik meteen het volgende boek kan lezen in plaats van een jaar of meer te moeten wachten, in alle geval: ik heb dit in één ruk uitgelezen, en ik ben meteen aan boek 6 begonnen.