Les technopères 4: Halkattraz, l’étoile des bourreaux

Alexandro Jodorowsky (tekst) - Zoran Janjetov (beeld) - Fred Beltran (kleur)
Les Humanoïdes Associés, 2002, 56 blz.

Zeg, gaat dat hier een patroon worden of zo? Het begintweer met een intermezzo op het ruimteschip dat Albino kapiteint, en het is weer eens een nutteloos intermezzo. Schip landt op planeet, planeet blijkt levensgevaarlijk te zijn, alles loopt uiteindelijk nog goed af.

En dan, na twaalf nutteloze bladzijden, terug naar de geschiedenis. Albino komt terecht op de beulen-opleiding. Nog wat testen die met vliegende kleuren doorstaan worden, uiteraard. En nog meer belachelijkheid, ik bedoel, zijt ge met ons de zot aan ’t houden of wat? Een reusachtig kieken, echt?

Oh, en ondertussen waren de piraten en de moeder en de akelige grijze zoon gevangen genomen door een soort ruimte-amazones, die blijkbaar in die zoon een soort hermafrodiete godheid zien. Waarop zoon op een powertrip gaat, zijn vader laat castreren, en dat ze allemaal tesamen op zoek gaan naar Erghen-de-witte, de derde verkrachter en de vader van Albino, om die ook te gaan castreren.

En daar eindigt dan enkele pagina’s verder de verhaallijn van de drie castraties.

Ah ja, en aan de Albino-kant: de onnoemelijk ongelooflijk gevaarlijke dinges van de beulen is uiteraard met veel succes overwonnen tegen het einde van het boek, en we zijn klaar voor een nog veel ongelooflijk gevaarlijke nieuwe dinges tegen volgend boek.

(Ik ga van niets meer versteld staan, vrees ik: in La Caste des Méta-Barons waren de hoofpersonages telkens op verschillende manieren verminkt, en dan dacht ik telkens hoe gaat het deze keer zijn, en uiteindelijk was er een hoofdpersonage waarvan niet de voeten of een hand of een oor geamputeerd was, maar begod een hoofd. Echt waar, in Tête d’acier l’Aïeul is één van de hoofdpersonages iemand zonder hoofd.)