Claire North
Redhook, 2014, 417 blz.
Harry August is de onwettige zoon van een rijke man en een meisje dat in het huis werkte. Zijn moeder overlijdt meteen na zijn geboorte, op 1 januari 1919. Hij wordt geplaatst bij een koppel waarvan de man hovenier is van de rijke familie, groeit op zonder te weten wie zijn echte ouders zijn, wordt opgeroepen tijdens de Tweede Wereldoorlog waar hij niets opmerkelijks doet, keert terug en wordt na de dood van zijn adoptievader officieel hovenier van het landgoed van de familie die ondertussen haar geld grotendeels kwijtgespeeld was. Hij verhuist samen met de grond en de gebouwen naar het National Trust, en spendeert zijn laatste levensjaren met toeristen de weg te tonen in de heide rond het landhuis, om in 1989 te overlijden in een hospitaal, gescheiden, zonder kinderen, zonder familie.
En dan wordt hij opnieuw geboren, op nieuwsjaarsdag 1919, en na een paar jaar krijgt hij alle herinneringen van zijn vorige leven terug. Hij denkt dat hij gek is, wordt in een gekkenhuis opgesloten, springt na een paar maanden uit het venster van de derde verdieping, valt op zijn hoofd, en overlijdt.
En dan wordt hij opnieuw geboven, op nieuwsjaarsdag 1919, en na een paar jaar krijgt hij opnieuw alle herinneringen van zijn vorige levens terug.
Dat is the conceit van het verhaal. Een minuscuul klein aantal mensen sterven, worden opnieuw geboren, en herinneren zich wat er in hun vorige levens gebeurde. Een nóg veel kleiner aantal mensen is zoals Harry August en herinnert zich niet gewoon wat er gebeurde, maar herinnert zich precies wat er gebeurde, tot in de kleinste details.
Toegegeven, er moet redelijk wat disbelief gesuspended worden. Zo is het niet eenvoudig om grote gebeurtenissen in de loop van de geschiedenis te veranderen — Hitler vermoorden, pakweg. Maar neem mensen die ontelbare levens na elkaar leven, wie weet subjectief duizenden jaar oud zijn, en neem daar één iemand met een plan om de wereld helemaal te veranderen, onder meer door zijn soortgenoten te doden vóór ze geboren worden waardoor ze logischerwijs niet kunnen doodgaan om hergeboren te worden, en zo wordt het alsnog spannend.
Het klinkt allemaal nogal gimmicky, maar dat is het verrassend genoeg niet. Het is een verrassend ontroerend verhaal van mensen die zichzelf zoeken, op allerlei verschillende manieren, over vele levens heen.
Aangeraden.
Pingback: Gelezen: Touch – Michel Vuijlsteke's weblog