Emily Tesh
Tordotcom, 2023, 438 blz.
Het is iets dat mij wel vaker overkomt: geen flauw idee meer waar dit boek over ging of waarom ik het op mijn leeslijst gezet had, toen ik eraan begon.
En dan las ik een bladzijde of tweedrie en deed ik iets anders en dan weer een half hoofdstuk en dan deed ik weer wat anders, tot ik er op een bepaald moment helemaal in geraakte en het in één trok uitlas.
Het speelt zich af op Gaea, een ruimtestation waar maximaal een paar duizend mensen de laatste vrije mensen zijn, nadat aliens de Aarde vernietigd hebben. Kyr is een tiener-in-training, samen met een resem andere meisjes (jongens zitten in een andere groep). Als ze een bepaalde leeftijd bereiken, krijgen ze elk hun toekomstig beroep toegewezen. Ze hoopt soldaat te worden, om tegen de aliens te kunnen vechten.
Die aliens komen in een resem verschillende rassen en vormen een soort los gemenebest, de Majoda. Het belangrijkste dat ze in hun voordeel hebben, is de Wisdom, een soort alleswetende AI die realiteit kan veranderen. Als er iets is dat de Majoda in gevaar dreigt te brengen, kan Wisdom ervoor zorgen dat de realiteit verandert en dat het nooit zo geweest is.
Kijk, het is een boek met plotgaten waar een walvis door zou kunnen zwemmen. Het is zelfs niet in de buurt van plausibel. Het hele boek drijft van deus ex machina naar deus ex machina. Maar het kan mij hoegenaamd niet schelen, want ik vond het een fantastisch verhaal en ik heb het enorm graag gelezen.
Er zonder ook maar één spoiler aan beginnen was trouwens het beste dat ik kon doen.
On a side note: ik snap dat representatie belangrijk is, maar ik kijk er hard naar uit dat termen als “queer space opera” niet meer in de blurb van een boek moeten staan. Ik lig geen seconde wakker van de vorm, het gender, de kleur of wat dan ook van wie gevoelens heeft voor wie dan ook. Een mens kan maar dromen, zeker?
Geef een reactie