Will Wight
Hidden Gnome Publishing, 2016, 284 blz.
Ik krijg al meer een idee in welke richting het aan het uitdraaien is, denk ik. Het gebeurt gelijk wel sneller dan ik had verwacht: onze held Lindon heeft minofmeervrienschap gesloten met Yerin, een meer geavanceerde persoon — vrouwelijk, ik kan mij dus ook inbeelden dat er romance in de lucht hangt, misschien, binnen een paar boeken — en hij gaat in sneltempo van niveau niets naar koper naar uiteindelijk ijzer.
Ze komen ergens in de buurt van een piramide waarbinnen allemaal artefacten zitten, en krijgen ruzie met één factie die er is voor die artefacten, worden gedoogd door een andere factie, en sluiten samen ook minofmeervriendschap met een derde personage dat veels en veels te veel krachten heeft om géén speciale mens te zijn.
We komen ook redelijk snel te weten dat wat in het vorige boek nog enorrrrrmmm zelden was van niveau, goud, eigenlijk redelijk veel voorkomt in de wereld buiten het vivarium waar Lindon opgroeide, en dat er verschillende gradaties zijn, en enfin, ’t ziet er dus naar uit dat het traditionele Progression Fantasy™ wordt met een inflatie van machten en krachten.
Sneller dan verwacht, zoals ik zei: Lindon heeft enorm veel geluk, doet allerlei shortcuts, en komt dan ook nog eens die derde kerel tegen die om de één of andere reden Lindon en Yerin’s sugar daddy wordt. Hierna nog tien boeken lijkt mij moeilijk vol te houden, qua inflatie bovenop inflatie.
Tenzij het plots van fantasy helemaal kantelt naar science fiction, natuurlijk. Dat zou ook kunnen.
Pingback: Gelezen: Cradle #4, Blackflame – Michel Vuijlsteke's weblog