Jim Butcher
Roc, 2002, 446 blz.
Hallo? Wat? Een boek met zowaar een plot dat niet zomaar een opeenvolging van korte toneeltjes is? Een niet dramatisch slecht geschreven boek? Met slechts 17 keer “Hell’s Bells” erin?
Ik had al bij de eerste zin het gevoel dat het iets anders was van kwaliteit:
It rained toads the day the White Council came to town.
Het begon ook met zeer veel vaart, en het bleef maar voortdenderen. In boek drie is er een conflict tussen rode vampieren (don’t ask, er zijn er ook witte en zwarte) en tovenaars, en ze proberen het allemaal op Harry Dresden te steken. Cue een proces waar hij zichzelf moet verdedigen: ik vond dat niet eens verkeerd gedaan.
En OK, er blijven dingen die dom zijn. Iemand wordt vermoord, en zijn naam is Ronald Reuel. Ah ha ha,
…dubbel irritant als hij een poging tot referentie doet.Ronalds appartement omschrijft Butcher alsdus:
What I could see of the apartment could have been imported from 429-B Baker Street. Dark woods, fancy scrollwork, and patterns of cloth busier than the makeup girl at a Kiss concert filled every available inch of space with Victorian splendor.
…behalve dat Sherlock Holmes wel op 221B woonde, natuurlijk.
Maar verder niet enorm veel klachten. Letterlijk één keer was de beschrijving van een een gespierde vrouw wél plotrelevant:
The third was the brawny, homely young woman with the muddy green hair and heavy brow. She had on a pair of jeans tight enough to show the muscles in her thighs and a khaki blouse.
…maar als hij ermee weg kan raken, blijft hij de nadruk leggen op de spieren van de vrouwen:
Elaine may have been slender, but she had too much muscle to be light. She’d always had the build of a long-distance runner, long and lean and strong.
En zijn er dingen eens te meer feminine:
The perfection of her form was complemented by features of feminine loveliness
Maar bon. Het gaat over faeries in dit boek, van de zomer- en van de winterkant, en van allerlei soorten ook. Zoals altijd vindt Butcher er dingen bij uit — er is niet één elfenkoningin maar er zijn er zes: van zomer en van winter telkens een oude, een huidige en een volgende, en dan nog een sterfelijke kampioen voor zomer en voor winter.
Er komen alsmaar nieuwe draden in het verhaal bij: Dresdens depressie na de gebeurtenissen van boek drie, dat hij gehuurd wordt door de elfenkoningin (de huidige van de winter) om de moord op haar kampioen op te lossen, dat een persoon uit zijn verleden terugkomt, dat er nog mensen zijn hulp vragen, dat zijn rechtszaak voorkomt en dat hij ze alleen maar kan oplossen met iets dat in conflict lijkt met zijn andere opdrachten, enzoverder.
En op het einde komt het allemaal schoon samen, eigenlijk.
Ik was niet ontevreden. Geen hoogstaande literatuur, maar onderhoudend. Meer onderhoudend dan irriterend, in alle geval — ge ziet: mijn verwachtingen zijn al duchtig bijgesteld.
Pingback: Death Masks