Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children

Ransom Riggs
Quirk Books, 2011, 382 blz.

Ransom Riggs had een hele reeks weirde foto’s verzameld, en dacht die uit te geven in een prentenboek. En dan zei iemand bij de uitgever dat het misschien wel leutig zou zijn om een verhaal bij de foto’s te hebben, en voor ge ’t weet is er Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children: een avonturenboek over een jongen die zijn grootvader verliest.

De grootvader vertelde zijn kleinzoon over zijn jeugd lang geleden, in een tehuis met allemaal vreemde kinderen, maar het klonk allemaal als wilde verhalen en sprookjes, en het is pas als de grootvader (ondertussen heel oud, en iedereen denkt dat hij een vijs verloren is) gedood wordt door wat de mensen zeggen wilde honden geweest te zijn, maar waar zowel grootvader als kleinzoon een soort wezen met tentakels als tongen gezien hebben, dat de kleinzoon er weer in gelooft.

Of niet. Want: volgen lange therapiesessies voor de kleinzoon, en natuurlijk kan het geen écht monster geweest zijn.

En dan puzzelt de kleinzoon de laatste woorden van zijn grootvader bij mekaar, nadat hij een boek erft waar een brief in zit, en gaat hij op zoek naar het tehuis.

Een schoon klein boekje, vond ik. En spannend ook. En ik had er geen flauw idee van dat het échte (hier en daar minimaal aangepaste) foto’s zijn in het boek, ik dacht dat het speciaal gemaakte foto’s waren. Toen ik dat uiteindelijk doorhad, ben ik nog eens herbegonnen, en het boek voelde meteen helemaal anders aan.

Aangeraden voor jong en oud, en het zou me verbazen als hier geen film of tv-reeks van komt.