Rags & Bones: New Twists on Timeless Tales

Melissa Marr & Tim Pratt (redactie), Neil Gaiman, Carrie Ryan, Gene Wolfe, Kelley Armstrong, Rick Yancey, Kami Garcia, Holly Black, Garth Nix, Margaret Stohl, Saladin Ahmed, Charles Vess (illustraties)
Little, Brown Books for Young Readers, 2013, 368 blz.

Nog een bundel kortverhalen. Maar waar de vorige soms meer een verzameling al bestaande dingen leek, die een beetje lukraak bij elkaar gegooid waren, leest dit als een doordacht samengestelde reeks speciaal geschreven verhalen.

Het principe is telkens wat de titel zegt: een oud verhaal, opnieuw bekeken.

That the Machine May Progress Eternally (Carrie Ryan): een andere kijk op E. M. Forster’s The Machine Stops, één van die oude science fictionverhalen waar een machine in alle behoeften van iedereen voorziet — tot ze dreigt stil te vallen. Dit is eigenlijk het omgekeerde van het origineel: niet over iemand die naar de buitenwereld raakt, maar over iemand van de buitenwereld die in de machine geraakt. Erg goed, vond ik.

Losing Her Divinity (Garth Nix): Hm. Ik vond het leutig geschreven, maar Kipling’s The Man Who Would be King toch een eind beter. Gimmicky, dit, ook, met het hele verhaal verteld als één kant van een gesprek.

The Sleeper and the Spindle (Neil Gaiman): de schone slaapster verneilgaimand. Wijs, zoals meestal bij Gaiman, dus.

The Cold Corner (Tim Pratt): oops. Geen idee meer waar dit over gaat. Henry James’ The Jolly Corner herdaan, maar ik herinner er mij geen knijt van.

Millcara (Holly Black): Millcara / Carmilla, get it? Le Fanu’s Carmilla, leutig. Lesbische vampieren!

When First We Were Gods (Rick Yancey): een verre toekomst, waar superrijken lichaam na lichaam kunnen hebben, en dus onsterfelijk zijn. En een liefdesveraal ertussen, en ik heb Nathaniel Hawthorne’s The Birth-Mark nooit gelezen, maar van wat ik zie, is dit écht wel een andere inkijk. Het voelt precies wel een paar decennia oud, van vertelwijze.

Sirocco (Margaret Stohl): Meh. The Castle of Otranto, maar niet mijn ding. Een beetje Kim Newman, maar veel minder interessant.

Awakened (Melissa Marr): tussen zelfmoordverhaal (Kate Chopin’s The Awakening) en Little Mermaid-maar-dan-met-selkies. Ik vond het zeer goed.

New Chicago (Kelley Armstrong): joechie, ’t is een aflevering van The Twilight Zone — The Monkey’s Paw. Drie wensen, en natuurlijk gaat het verkeerd.

The Soul Collector (Kami Garcia): Repelsteeltje, maar ik had het helemaal niet door.

Without Faith, Without Law, Without Joy (Saladin Ahmed): oh, uitstekend, uitstekend, uitstekend. Een stukje (een miniem stukje) van Spenser’s Faerie Queene, vanuit het standpunt van één van de zovele monsters en slkechteriken die verslaan worden. Echt zeer zeer goed.

Uncaged (Gene Wolf): meh, anticlimax na het vorige. William Seabrook’s The Caged White Werewolf of Saraban, een echt verouderd verhaal, en een veel te duidelijk aangekonigde ontknoping.

In toaal en alles samen: degelijk tot zeer goed.