Brandon Sanderson & Robert Jordan
Tor Books, 2011, 1248 blz.
Robert Jordan had elf boeken geschreven, en hij was van plan om de hele reeks af te maken in één laatste boek. Dat was, had ik begrepen, ook in eerste instantie de instructie voor Brandon Sanderson: maak de reeks af, hier zijn de notities, op één boek moet dat zo ongeveer lukken.
Ik had er lange tijd geen flauw idee van hoe Jordan ooit aan het idee gekomen was dat hij op één boek die hele Wheel of Time af zou krijgen, maar nu ben ik er wel achter. Hij zou het waarschijnlijk gewoon afgehaspeld hebben met een aantal statische scènes.
Niet zo Sanderson. Hij maakt er drie boeken van, en dat is geen maar nét genoeg. In boek dertien nog minder fluff dan in boek twaalf, nog meer diepgang in de personages: daar kruipt ook tekst in. Kwalitatief veel betere tekst, en veel aangenamer om te lezen tekst dan hele riemen over allerlei karakters die ruzie maken en kledij glad strijken.
Want godzijdank: de hoofdpersonages hebben ondertussen zo ongeveer allemaal aanvaard dat ze wel degelijk belangrijk zijn en géén normale mensen. En ze hebben van de weerbots andere emoties dan vijftig tinten boos zijn op mekaar.
De wereld zit degelijk in mekaar, maar met de twee laatste boeken is toch wel erg pijnlijk duidelijk dat dit een fantastische serie had kunnen zijn met dit verhaal in handen van een betere schrijver dan Jordan.
Zucht.
Geef een reactie