Robert Jordan
Tor Books, 2000, 800 blz.
Zo, kijk nu, er komt zowaar beterschap in Jordan’s schrijven.
Ik had al bij het vorige boek de indruk dat er bij zijn uitgever eindelijk iemand besloten had om het overdreven trekken aan haar en platstrijken van rokken er uit te wippen, maar hier viel zowaar Faile (al een paar boeken de vleesgeworden irritante jaloezie) mee als karakter. En er was, in tegenstelling tot het vorige boek, zowaar een climax!
Niet dat alles koek en ei is: ook dit boek had op een derde van de pagina’s kunnen geschreven worden, en ook hier worden er honderden (letterlijk, “honderden”) zij- en neven- en bij-personages ten tonele gevoerd die er eigenlijk niet echt toe doen (maar die vreemd genoeg wel allemaal een unieke naam krijgen, alsof er nérgens anders in de wereld iemand de naam “Mat” heeft).
Ik keek trouwens al een tijd uit naar de manier waarop één van de voorspellingen die op Mat betrekking hadden, zou uitkomen: teleurstellend. Er zijn een aantal personages die dingen voorspellen in dromen en dergelijke en er zijn vage voorspellingen van duizenden jaren geleden: die zijn proper ambigu en orakelachtig (van het genre “ge zult moeten sterven om te leven”, “als ge de rivier oversteekt, zal een groot rijk vallen”). En dan zijn er een aantal voorspellingen waar weinig twijfel over interpretatie is, genre “X zal trouwen met Y”, zoals in het geval van Mat.
Maar in plaats dat dat dan organisch gebeurt, is het van “oh, de voorspelling zegt dat ik moet trouwen met Y, ik er zal dan maar beter verliefd op worden zeker?”
En met de voorspellingen van een ander personage, Min, is het nog erger: die ziet een aura met beelden rond sommige mensen, en als ze begrijpt wat de beelden zeggen, dan komt haar voorspelling altijd uit. Dus zitten we met een situatie dat het al voorspeld is sinds boek één dat Rand verliefd zal zijn op drie vrouwen en drie vrouwen op hem, en ah ja, dan is het polygamie, ’t zal wel moeten zeker, à la guerre comme à la guerre. Of voorspelt ze een tweeling voor een personage, wat dan meteen een vrijgeleide is voor dat personage om om het even wat te doen tijdens haar zwangerschap want, ah ja, ik ga zeker een tweeling krijgen dus ik overleef de zwangerschap.
Afijn. Brandon Sanderson heeft ooit gezegd dat het altijd de bedoeling was om de reeks in één ruk uit te lezen, en niet boek per boek met maanden of jaren tussentijd. De man had gelijk: ook dit boek heb ik op geen tijd gelezen, zonder noemenswaardige verkeersdrempel tussen deel 8, deel 9 en deel 10.
Niet afgrijselijk slecht, zeker niet in de buurt van goed ook. Maar bon. Nog even en het wordt beter, verzekert men me.
Geef een reactie