Alexandro Jodorowsky (beeld) - Zoran Janjetov (beeld)
Les Humanoïdes Associés, 2000, 56 blz.
Het is niet allemaal peis en vree, op het generatieschip van Albino: een drietal jongeren proberen het schip over te nemen. Tot mislukken gedoemd, natuurlijk. Niets of niemand kan tegen Albino op.
Tot nog toe was dat in het verleden ook altijd zo, in zijn verschillende stadia van opleiding. Niet meer, in deel 3. Hij denkt nog maar eens slimmer te zijn dan zijn leermeesters, maar botst op zijn grenzen.
Nu ja, ’t is te zeggen: hij ontdekt dat het hele universum waarin hij leeft, hij incluis, niet echt is. Okay, makes sense. Vandaar de soms meer dan vreemde en compleet onrealistische dingen, misschien. En er is een uitweg, zegt Saint Severo de Loyoza, de man die deze wereld heeft doen tot leven komen: “Toi et ton monde sont et ne sont pas réels… Tant que tu croiras en toi et seras fidèle à tes idéaux, tu sera réel.
’t Is redelijk vijfdeknoopsgat-filosogie-achtergrond-gedoe allemaal, maar ’t is beter dan mocht het allemaal écht echt geweest zijn, vermoed ik.
Het gevolg is dat Albino-in-het-verleden beslist om toch even een tijd binnen de lijnen te kleuren. Terwijl ver daarvandaan zijn moeder, Panépha, in haar eigen nachtmerrie zit.
Ze heeft die rode mens met zijn vier armen kunnen verslaan (in het vorige boek) door Thark (grijs) te bevrijden; haar “beloning” was dat ze nu zijn concubine werd en dat hun zoon tot de latrine-opkuisploeg gepromoveerd werd. Wil het lot toch wel dat hij, tot afschuw van zijn andere concubines, op Panépha verliefd geworden is zeker? Zij ziet hem niet staan, en eist dat ze haar zoon vrij laat.
God ja. In de mate dat dat iets zegt: nummer drie in de reeks was beter dan nummer één en twee.
Pingback: Gelezen, augustus 2012 — Michel Vuijlsteke's Weblog