Alexandro Jodorowsky (tekst) - Zoran Janjetov (beeld) - Fred Beltran (kleur)
Les humanoïdes associés, 1999, 48 blz.
Vermoeiend, toch wel, zo’n boek met als hoofdpersonage iemand die niets verkeerd kan doen, in alles wat hij probeert slaagt, en als een heet mes door boter het leven doorklieft. En hoe akelig als ze niet eens de moeite doet om iets min of meer half-plausibel te doen — ik bedoel: echt serieus, aliens die er precies uitzien als mensen met haaienkoppen?
Albino komt in een nieuwe school, met “concurrenten” die op de flaptekst aangekondigd worden alsof ze belangrijk zijn, maar die na een paar bladzijdes al compleet verslagen zijn en eigenlijk niet meteen meer van belang voor het verhaal, voor zover ik dat zo zie.
Ondertussen heeft de zus van Albino (die rode met haar vier armen) haar plaats ingenomen naast haar vader, met haar moeder als concubine en een subplot met een huisdichter die haar hand wil — ik kan niet zeggen dat ik er enorm emotioneel in geïnvesteerd raakte.
Oh, en nog meer exploten van Albino, en deus ex machina (di ex machinis?) en veux-tu en voilà.
Voor de rest blijft het zeer goed getekend. Zucht. Ik ga maar verder lezen zeker? Wie weet komt er nog beterschap.
Geef een reactie