Dragonquest

Anne McCaffrey
Ballantine, 1971, 333 blz.

Zeven jaar na het einde van Dragonflight. Ik herinnerde me van dit boek ook nog genoeg om niet erg verrast te zijn, maar wat me wél opviel en wat ik de indruk heb dat niet vaak gebeurt in dergelijke langere fantasy-series:  McCaffrey beschrijft een wereld die op weg is van feodaal-middeleeuws naar modern(er).

De bevolking van Pern herontdekt allerlei zaken uit zijn ver verleden — een soort telegraaf wordt uitgevonden, ze vinden een telescoop en ontdekken er de planeten in hun zonnestelsel mee, regels die sinds eeuwen vast leken te liggen, worden herbekeken.

Waar het in Dragonflight allemaal zeer snel en vanzelfsprekend leek te gaan, geeft Dragonquest de indruk dat het niét het voor de hand liggende vervolg is. Voor hetzelfde geld had het de statiosnroman-toer kunnen opgaan, maar het gaat eerder de politieke/intrige-kant op.

Beknopt, in schetsen en tableaus eerder dan uitgesponnen of gedetailleerd, dat wel: McCaffrey houdt het bij een beperkt aantal hoofdpersonages aar pakweg een George R.R. Martin met dezelfde politieke uitgangspunten ettelijke duizenden (boeiende) bladzijden had kunnen schrijven. Ik ben voor de twee uitersten te vinden, maar ik zou nog tevredener zijn met een soort gulden middenweg.

Las ook weer verbazend snel weg, dit.