Mathieu Gabella (tekst) – Patrick Tandiang (beeld) – Yves Lencot (kleur)
Editions Delcourt, 2009, 64 blz.
Er is zo’n hele reeks waarvan het centrale concept is dat ze met zeven zijn. Zeven dwergen, tovenaars, dieven, ninja’s, go-go-danseressen… hier dur midsdadigers.
‘t Is 2062 en zware misdadigers krijgen een eenrichtingsreis naar de Maan aangeboden. Het heeft niet lang geduurd voor de gevangenen van de maan er zelf een maatschappij opgericht hebben zonder inmenging van de Aarde, maar veel komt er niet naar buiten.
De gevangenen hebben recent een prehistorische grot ontdekt. Ze dreigen ermee die grot, die dingen van onschatbare waarde bevat, op te blazen als ze niet vrijgelaten worden, maar het dreigement haalt niet veel uit: de Verenigde Naties zijn erin geslaagd om alle nieuws van ontdekking en ultimatum te onderdrukken.
Behalve één man, de miljardair Laroche Galousseau, die is het te weten gekomen. Hij denkt ook te weten wat er in de grot te vinden is, en zet alles op alles om op de maan te geraken. Hij verzamelt informatie over de gevangenen op het volgende transport, stelt een team samen, en pleegt uiteindelijk zelf ook een moord om mee te kunnen.
En voor de rest: avontuur en spanning. Ik heb de indruk dat er veel meer in zat dan er uit gekomen is, maar misschien ligt het eraan dat ik het gelezen heb over de middag, met allemaal discussies van voetbalpronostieken rond mij.
Pingback: Gelezen: Une petite tentation — Michel Vuijlsteke's Weblog