Eric Corbeyran (tekst) – Eric Chabbert (beeld) – Luca Malisan en Paolo Francescutto (kleur)
Glénat, 2008, 52 blz.
In de wereld van New Byzance waren er na van 11 september 2001 wereldwijd een hele reeks aanslagen.
Parijs, Londen en andere wereldsteden zijn platgebombardeerd, de Fundamentalistische Utopie is uitgeroepen, en alvast in New York is er een moslimstaat. Een vreemde mengelmoes: vrouwen zijn gesluierd met moderne elegante sluiers die alleen mond en neus bedekken, maar de regels rond echtscheiding en overspel lijken een karikatuur van de ergste excessen van achterlijke Sharia-wetgeving. Om maar iets te zeggen: het lijkt alsof elke man, zelfs de meest beschaafde en verlichte, een verstuiver met zuur in de badkamer staan heeft om zijn vrouw ritueel te verminken als zij hem ook maar dreigt van overspel met haar beste vriendin te verdenken.
En da’s al meteen het eerste en grootste probleem dat ik heb met de hele reeks: Uchronie(s) gaat uit van drie parallelle universa waar we in het heden zijn of de nabije toekomst, en waar iets in het recente verleden veranderd is, maar de wijzigingen zijn zo grondig en zo uitgebreid dat het weinig geloofwaardig is.
Zelfs als New Byzance zich 30 of 40 jaar na 2001 zou afspelen (en daar lijkt het niet op, aan de decors te zien: maximum 20, schat ik), dan nog is er teveel gebeurd om het realistisch te doen overkomen: heel New York bijna-herbouwd, soeks overal, om nog niet te spreken van een volledig gewijzigde maatschappij).
Zack Kosinski heeft visioenen, die hij kan overbrengen op andere mensen. Dat talent wordt gebruikt om potentiële revolutionairen of andere misdadigers te brainwashen, of beter: om ze te laten zien hoe de wereld er zou uitzien als hun visie (extreem kapitalisme, pakweg) de overhand zou halen. Erg Minority Report, ja. Maar dan met parallelle wereld in plaats van de toekomst. En al lijkt het me ook weinig waarschijnlijk dat er voor elk niet-moslimachtig standpunt een degelijke afschrikking zou zijn.
Geef een reactie