Kim Stanley Robinson
Orbit, 2015, 480 blz.
Qua standaardverhaal kan het tellen: het generatieschip op weg naar een andere planeet.
Als ik daar geen paar dozijn boeken en verhalen over gelezen heb, heb ik er geen één gelezen.
Maar dit is wel één van de betere in het genre. Er zijn echte personages, het schip wordt mettertijd ook een personage, en het heeft een begin, een midden en een einde.
In het begin van het boek komen we bijna aan op Tau Ceti, en is het hoog tijd dat ze aankomen. De microben en bacteriën en virussen aan boord evolueren sneller dan de grotere beesten en de mensen, er zijn wel degelijk gesofisticeerde 3D-printers die vanalles kunnen maken, maar sommige grondstoffen raken op, enfin, het schip loopt eigenlijk op zijn laatste poten.
En dan, zonder veel van het plot te verklappen, gebeurt wat eigenlijk te voorzien was: er gebeuren onvoorziene dingen.
De rest van het boek is probleemoplossen. Een beetje The Martian dus, maar met meer personages, meer op het spel, en vele keren meer literatuur dan The Martian — dat voor al zijn wijs zijn toch wat MacGyver In Space was.
Een mooi boek, ondanks al de wetenschap meer een fabel en een karakterstudie dan een SF-avontuur. Met een logisch maar daarom niet minder mooi einde.
Geef een reactie