The Wise Man’s Fear

Patrick Rothfuss
DAW, 2011, 1120 blz.

Huh. In het begin van het eerste boek zegt Kvothe dat hij zijn verhaal gaat vertellen en dat het drie dagen zal duren om het te vertellen. Dit is dag twee.

Het eerste boek was al een beetje disjointed, met erg duidelijk van elkaar afgescheiden onderdelen, maar dit leest nóg meer als een verzameling kortere boeken: Kvothe op de universiteit (Harry Potter on steroids), Kvothe bij de Maer (hofintriges en dingen), Kvothe op zoek naar bandieten (een wel erg traag stuk), Kvothe bij de feeënprinses (enfin, -achtig), Kvothe in Ademre (of ‘Kvothe in teenage fantasy dreamland’, gelijk ze zeggen), Kvothe terug naar Maer en dan terug naar de universiteit.

Min of meer rode draden blijven:

• zijn eigenste the Woman, Denna, die alsmaar bijft opduiken en weer verdwijnen, en waar iets raars mee aan de hand is (of beter, met haar baas/mecenas/pooier/meester/I dunno)
• Kbothe’s zoektocht naar de Chandrian, een groep van zeven schlechte schlechteriken waarvan bijna iedereen denkt dat het sprookjesfiguren zijn, en de Amyr, een sort tempeliers gevormd tegen de Chandrian die een paar eeuwen geleden illegaal verklaard werden en waarvan nu zowat alle sporen verdwenen zijn (of onderdrukit, TUM TUM TUMMMM)
• de raamvertelling, waar Bast, compagnon van Kvothe, de uitgebluste Kvothe-de-herbergier wil wakker schudden uit zijn ‘ik wacht op mijn eigen dood’-gedoe

Gho ja. Erg oneven van stijl en ritme, vaak honderden pagina’s zeer traag en dan potentieel interessante stukken gewoon overgeslagen, en ik denk dat ik mij al kan inbeelden waar het allemaal naartoe gaat — maar toch kijk ik uit naar het vervolg. Dat er verdomme nog niet is, grrr.

En oh ja: mijn kop eraf als Rothfuss dit verhaal in één boek rond krijgt.